ප්‍රාථමික පන්තියක උගන්වන ගුරුවරියක් කුඩා දරුවන්ට රචනාවක් ලිවීමට අණ කළාය. එහි මාතෘකාව වූයේ “ඔබට දෙවියන්ගෙන් වරයක් ලැබුණොත් ? ” යනුවෙනි. ගුරුවරිය රචනා ටික එකතු කරගෙන ගෙදර ගියාය. එයින් එකක් කියවද්දී ඇයට ඉබේම ඇඬිණි. එවිටම වාගේ ඇයගේ ස්වාමි පුරුෂයා නිවසට පැමිණියේය.
“ඇයි ඔයා මේ අඬන්නෙ ? ඔහු විමසීය.
ඇය තමා දුන් රචනාව ගැන ඔහුට විස්තර කළාය. “මේ බලන්න මේ රචනාව දිහා” ඇය ඔහුට කොළයක් දුන්නාය.
“අනේ දෙවියනේ. පුළුවන් නම් මාව අපේ ගෙදර තියෙන ටීවී එක බවට පත් කරන්න. හැමෝගේම අවධානය තියෙන්නෙ ටීවී එකටයි. අපේ තාත්ත කොච්චර මහන්සි එලා ගෙදර ආවත් වාඩි වෙන්නෙ ටීවී එක ළඟයි. මං ළං වෙනකොට එයාට කේන්ති ගියාට ටීවී එකට නම් හිනාවෙනවා. අපේ අම්මට කොච්චර අසනීප වුණත් ටීවී එක එපා වෙන්නෙ නෑ. ඒත් අසනීප වුණහම මාව නම් එපා වෙනවා. ටීවී එකට පුංචි හරි ලෙඩක් හැදුනහම අම්මයි තාත්තයි හරියට කලබල වෙනවා. ඒත් සමහර වෙලාවට මං මගෙ අමාරුවක් කිව්වට ගණන් ගන්නෙම නැහැ. අනේ දෙවියනේ මට ලැබෙන වරය හැටියට මාව ටීවී එකක් කරන්න. මේක තමයි මගේ පුංචි ම පුංචි ඉල්ලීම.”
“මොන වාගෙ නැහැදිච්ච දෙමව්පියො ද මේ ?” මේ රචනාව කියවූ සැමියා විමසීය. “අපේ පුතයි මේ රචනාව ලියල තියෙන්නෙ ” ගුරුවරිය අඬමින් පිළිතුරු දුන්නාය.
0 අදහස් Comments::
Post a Comment
නෙතු පියන් යට ඉදන්.. හදවතට ඉඩ දෙන්න...
මම මේ කතාව ගැන මුකුත්ම අදහසක් කියන්නෙ නෑ. ඔයාම කල්පනා කරල බලන්න...
-