ලී පිඟාන

    තමන්ගේ වයසක ආදරණීය බිරිඳ නැතිවුනාට පස්සේ තනිවුන වයසක ඔහු එයාගේ එකම පුතයි, ලේලියයි අවුරුදු 4ක් වුණු මුණුබුරයි ඉන්න ගෙදර පදිංචියට යන්න ගියා. අත් වේවලනවා. පෙනීමත් දැන් බොහෝම දුර්වලයි. අනික වයස හින්දම ඇවිදින්නෙත් බොහෝම අමාරුවෙන්. මේ පවුල රාත්‍රියට තමන්ගේ කෑම වේල ගන්නේ එකම මේසයක වාඩිවෙලා. සුහුද කතා බහත් එක්ක. සීයත් මේ මේසේම කෑම කනවා. හැබැයි හැමදාම වගේ වයසක සීයා එහෙම නැතිනම් මේ ගෙදර පුතාගේ ''තාත්තා'' මේසේ පුරාමයි, බිමයි කෑම ජාති හලා ගන්නවා. ඒ මිදිවට පිගන් කෝප්ප එහෙමත්. ඒ ඉතින් එයා වයස හින්දා. ලේලියට වගේම පුතාටත් මේක කරදරයක්. දවසක් ලේලිය කෑම මේසේදීම තරහින් තම ස්වාමිපුරුෂයාට මෙහෙම කියනවා... ''මේක නම් හරියන්නේ නෑ. මට දැන් ඇති වෙලා තියෙන්නේ. හැමදාම එක වගේ, ඔයාගේ තාත්තටට නම් මොකක් හරිම කරන්න වෙනවා

 හැමදාම කෑම හලා ගන්නවා. මට තියෙන වැඩ මදිවට තව වද දෙනවා.'' පුංචි පුතත් පුදුමයෙන් මේ දේ බලා හිටියා.

ඊලග දවසේ මේ නෝනයි මහත්තයයි දෙන්නා ගේ මුල්ලක පොඩි මේසයකුයි, පුටුවකුයි හදලා වෙනදා කෑම වෙලාවට සීයගේ කෑම වේල එතනට ලැහැස්ති කලා. ඒ විතරක් නෙවේ. මේ ලේලිය තමන්ගේ පුංචි දරුවට ඒකට ඕන තවත් දේ ගේන්නත් කිව්වා. ''පුතේ... සීයට කෑම දෙන්න ඔය ලී පිඟාන මෙහේට අරන් එන්නකෝ. දැන් ඉතින් ඔයාගේ සීයා කොච්චර පිඟන්, කෑම බිම දැම්මත් කමක් නෑ. දැක්කද කෑම කන්නේ මුල්ලකනේ. අනික පිගානත් ලී.. ඇය සතුටෙන්ම කිව්වා.'' පුංචි පුතා, මේ සියගේ මුණුබුරා ලී පිගානත් ගෙනල්ලා දුන්නා. දින ගත වී ගෙන යනවා... මේ පවුල තමන්ගේ කෑම වේල් සතුටින් පුරුදු මේසේම ගන්නවා. සීයා මුල්ලක තියෙන මේසයේ ලී පිගානක තමන්ගේ කෑම වේල ගන්නවා. එකත් වෙව්ල වෙව්ල හරිම දුකෙන්. ඉඳ හිට කඳුලු බිංඳුවක් දෙකක් බත් පිඟානට නොවටුණා නෙවෙයි.

 සතියකට විතර පස්සේ පුතා වැඩ ඇරිලා ගෙදර එනකොට පුංචි පුතා ලී කෑලි වගයක් අරගෙන සෙල්ලමක් කරනවා. ''පුතේ... මොනාද පුතේ ඔයා ඔය හදන්නේ? සෙල්ලම් වාහනයක්ද?'' ඔහු ආදරයෙන් ඇහුවා. ''නෑ නෑ තාත්තේ... මම මේ ලී පිඟන් දෙකක් හදනවා.''

 ''ඒ මොකටද පුතේ ඒ?'' ''අර අපේ සීයට දුන්නේ, අන්න ඒ වගේ අම්මයි තාත්තායි වයසට ගියාම කෑම දෙන්න පිඟන් දෙකක් ඕනනේ. මම ඒවා හදනවා.'' පොඩි එකා කිසිම ගාණක් නැතිව උත්තර දුන්නා. මේ පිලිතුර දුන් ගමන්ම පුතාගේ වගේම ඒ ගැන බලන් හිටපු ලේලියටත් කට උත්තර නැතිව ගියා. ඒ දෙන්නා මුහුනට මුහුන බැලුවා.

එදා හවසම පුතයි ලේලියි අර ගේ මුල්ලක තිබුනු ලී මේසය අයින් කරලා දැම්මා. මුල් දවස් වල වගේම එකම මේසයක එකට වාඩිවෙලා මේ පුතයි ලේලියි, මේ අසරණ ''තාත්තා'' නැතිනම් මුනුපුරාගේ සීයා කෑම කනවා. මොන දේ ඉහිරුනත් ඒ ගැන කිසිම දොසක් නොකියන්නත් මේ වයසක තාත්තට හොදින් සලකන්නත් යුතුකම් හොදින් ඉටුකරන්නත් වග බලා ගත්තා. පුංචි ළමයි හැමදේම හරි අවධානයෙන් බලනවා. මොකද ඔවුන් ක්‍රියා කරන්නේ අපි ක්‍රියා කරන විදිහ බලලා ගන්න අදහසින්. අන්න එයින් මනසට, බුද්ධියට ලැබෙන දේ සමහරක් ඔවුන් අනාගතයටත් ඉතිරි කරගන්නවා. ඉතින් පුංචි ළමයි ඉදිරියේ එහෙම වැරදි දේ නොකරන්නත්, අපි හදා වඩා ගත්ත අපේ අත පය දැඩි කල අපේ දෙමව්පියන්ටත් ඔවුන් මොන තත්වයේ සිටියත් කලගුණ සලකන්නත් අපි වගබලා ගතයුතුයි ! මොකද අපිට ඒකට ලැබෙන්නේ බොහෝම ටික කාලයක් විතරයි, එහේම නේද යාලුවනේ?