Hachiko: A Dog’s Story/ Hachikoගේ කතාව

 Hachiko was brought to Tokyo in 1924 by his owner, a college professor named Hidesamuro Ueno. Each day, when Ueno left for work, Hachiko would stand by the door to watch him go. When the professor came home at 4 o’clock, Hachiko would go to the Shibuya Station to meet him.Though this simple act alone shows a tremendous amount of loyalty, that’s not the end of it: The following year, Ueno died of a stroke while at the university. Hachiko didn’t realize that he was gone, and so the dog returned to the train station every single day to await his master. He became such a familiar presence there, in fact, that the station master set out food for the dog and gave him a bed in the station. Even so, Hachiko never shifted loyalties –every day at 4 o’clock, he hopefully waited by the tracks as the train pulled in, searching for his best friend’s face among the people getting off.

Hachiko’s love for his master impressed many people who passed through the station, including one of Ueno’s former students, who became fascinated by the Akita breed after seeing Hachiko. He discovered that there were only 30 Akitas living in Japan, and began to write articles about Hachiko and his remarkable breed, turning the world’s most loyal dog into a household name, and creating a resurgence in popularity for the Akita.

 Hachiko died in 1935, after 10 long years of waiting for his master. But the dog would not be forgotten –a year before his death, Shibuya Station installed a bronze statue of the aging dog, to honor its mascot. Though the statue was melted down during World War II, a new version was created in 1948 by the son of the original artist. Go to the station now, and you’ll be able to see the bronze statue of Hachiko – still waiting, as ever, for his master to come home.

Hachikoව Tokyo වලට අරගෙන ආවේ එයාගේ ස්වාමියා වුනු Prof. Hidesamuro Ueno විසින්. ඒ 1924 දී. හැම උදයකම තමන්ගේ ස්වාමියා රාජකාරිය සඳහා විද්‍යාලයට යන අයුරු Hachiko බලාගෙන ඉන්නේ හරිම දුකින්. ඒ නිසාම හරියටම ස්වාමියා රාජකාරි නිමාවෙලා එන වෙලාවට එනම් හවස 4ට Shibuya Station එකට යන්නත් Hachiko පුරුදු වෙලා හිටියා.

දිනපතාම මේ කරන දේ සාමාන්‍යය පුරුද්දක් කියල කෙනෙකුට හිතුනත් මේ කතාවේ අවසානය නම් ඒක නෙමෙයි. මෙහෙම අවුරුද්දකට විතර පසුව තමා රාජකාරී කරපු විද්‍යාලයේදීම Prof. Ueno නහර පිපිරීමක් හේතුවෙන් හදිසියේ මිය යනවා. ඒත් මේ බවක් නොදත් Hachiko, පුරුදු පරිදි තම ස්වාමියාව මුණ ගැහෙන්න එදත් station එකට යනවා. ඒත් ස්වාමියා නෑ. ඊලඟ දිනයෙත් නැවතත් Hachiko station එකට නියමිත වෙලාවට ගිහින් ස්වාමියා බලාපොරොත්තු වෙනවා. ඒත් වැඩක් නෑ, ආයෙත් Prof. Ueno එන්නේ නෑ කියලා Hachiko පිළිගන්න කැමති නෑ.

මේ විදියට හැමදාම තම මිතුරා පැමිණෙන තුරු Hachiko මඟ රකිනවා. මේ නිසාම station එකේ හැමෝටම Hachiko හුරු පුරුදු කෙනෙක් වෙනවා. ස්ථානාධිපති වරයත් Hachikoට නිදාගන්න තැනක් station එකේම ලෑස්ති කරල දීලා කෑම බීමත් ලබා දෙනවා. මේ මොන දේ ලැබුනත් සවස 4 වෙද්දී තමන්ගේ යාලුවා සෙනඟ අතරින් මතුවන තුරු Hachiko බලා ඉන්නවා.

දිනපතා station එකට එන දහස් ගණනක් දෙනා Hachikoගේ මේ ක්‍රියාව ගැන පුදුම වෙනවා, ඒ වගේම කණගාටු වෙනවා. ඒ අතර Prof. Uenoගේ පරණ සිසුවෙකුද වෙනවා. ඔහු මේ "Akita" කියන සුනඛ වර්ගයට අයත් Hachiko වගේ අය ගැන තොරතුරු සොයා බලනවා. ඔහුට එහිදී දැනගන්නට ලැබෙනවා ජපානයටම ඒ වර්ගයේ සුනඛයින් ඇත්තේ 30ක් පමණක් බව. ඔහු Hachiko ගැන ලිපි ලියනවා. "Akita" යනු ලොව ස්වාමියාට කීකරුම සුනඛ වර්ගයක් බව ඔහු ලෝකයටම ඔප්පු කරනවා.

වසර 10ක් තම ස්වාමියා නැතිනම් තම මිතුරා එනතෙක් මඟ බලාගෙන ඉඳපු Hachiko අවසානයේ 1935 දී මිය යනවා. නමුත් කාටවත් Hachikoව ලේසියෙන් අමතක වෙන්නේ නෑ. Hachikoගේ මේ ක්‍රියාව වෙනුවෙන් Shibuya Station එකේ ලෝකඩ වලින් ස්මාරකයක් නිම වෙනවා. දෙවන ලෝක යුධ සමයේදී මෙය විනාශ වුනත් 1948 දී පළමු ස්මාරකය නිර්මාණය කල තැනත්තාගේ පුතණුවන් විසින් නැවතත් ස්මාරකයක් ගොඩ නඟනවා. අදට වුනත් ඔබ Shibuya Station එකට ගියොත් තම ස්වාමියා එනතුරු මඟ බලා සිටින Hachikoව දැකගන්න පුළුවන්.

අඳුරු රැයක සොරාගත් තම ජීවිතය සොයා ගිය ඇලිසන්

දකුණු අප්‍රිකවේ පෝට් එලිසබෙත් නගරය ගිම්හානයේ උණුසුමින් පිබිදී වෙරළබඩ විනෝදකාමී රසවතුන්ට පාරාදීසයක් මැව්වේය. ඇලිසන්ද සිය මිතුරියන් සමග වෙරළෙහි වැතිර සිටියාය. ඈත දියඹට යොමු වූ නිල්වන් දෑස් දෙස බලා සිටි  මිතුරියන් ඇලිසන්ගේ සුරූපී බවට විහිලු කළහ. සැහැල්ලුවෙන් සිනාසුන ඇය සියල්ලන්ගෙන්ම සමුගෙන තම වාහනයට නැග අසුන් ගත්තාය. ඵ් 1994 දෙසැම්බර් 18 දින හවස් වරුවේය. වසාගත් අඳුර අතරින් වාහනය පදවාගෙන ගිය ඇලිසන් තම ජීවත් වෙන නිවාස සංකීර්ණය ලඟදී වාහනයේ වේගය අඩු කළාය. සිය මවට රැගෙන ආ මල් පොකුරද අතැතිව ඇය දොර හැරියාය. පිහියක් දෙපසට වනමින් ඇයගේ ගමන් මඟ හරස් කරමින් නැවතත් ඇය වාහනයට තල්ලු කළේ කලු හැඳගත් පුද්ගලයෙකි. කැරලි ගැසුනු කෙස් සහිත විරූපී මුහුණක් ඇති ඔහුගේ ඇස් තර්ජනාත්මක විය. ඇය රියැදුරු අසුනින් යාබද අසුනට තල්ලු වී ගියාය. අවට කිසිවෙකු පෙනෙන්නට නැත. ඔහු අත  ලෙලෙන පිහියකි. ඔහු වාහනය පන ගැන්වූ පසු කතා විලාසය වෙනස් විය.

'බය වෙන්න එපා මගෙ ටී.වී එකයි වීඩියෝ එකයි හොරු අරන් ගිහින්. ඒක හොයා ගන්න වාහනයක් විතරයි මට ඕනා' ඔහු කීවේය. සන්සුන් වන්නට උත්සාහ කරමින් ඇය කතා කළාය.

'මට හරි මහන්සියි ගෙදර යන්න ඕනෙ. ඇයි මාව තියල වාහනය ගෙනියන්නෙ නැත්තේ. වැඩේ කරගෙන ගෙනැත් දෙන්න'

'නෑ.. ඔයත් එක්ක යන එක හොඳයි' ඔහු සන්සුන්ව පිළිතුරු දුන්නේය. නගරය පසු කරනතුරු සමාන්‍ය කතාබහේ යෙදුනේය.

ඔයාගේ නම මොකක්ද? ඔහු දයාන්විතව ඇසුවේය.

සුසාන් ඇය ආරකෂිත වීම සඳහා බොරුවක් කීවාය. ඇයට වාහනයෙන් පිටතට පනින්නට සිතුනද ඉන් විය හැකි අනතුර සිහි විය. සමහර විට එවන් උත්සාහයකදී මොහු දරුණු විය හැකි බවද ඇයට සිතුනි. නගරයෙන් ඈත් වන විට ඇයට සහයට හෝ කිසිවෙකු නැතිවේ. පාදඩයන්ගෙන් නොඅඩු රාත්‍රී සමජශාලාවක් ඉදිරිපිට නැවැත්වූ වාහනයට තවත් මිටි, තරබාරු මිනිසෙකු නැග්ගේය. ඔයුද කලු ඇඳුමෙන් සැරසී සිටි බව ඇලිසන් දුටුවාය.

'මේ මගේ යාලුවා' සුසාන් ඇලිසන් පැහැරගෙන යන්නා තරබාරු මිනිසාට කීවේය.

හෙලෝ.. කී ඔහු නැතිවූ බඩු භාණ්ඩ ගැන සාකච්ඡා කළේය. අපහසුවෙන් සවන් දී සිටි ඇලිසන්ට වාහනය වෙරළ බඩ පටු මාවතකට හරවද්දී භයන්කරත්වයේ විදුලියක් ඇයගේ සිරුර පුරා දිව යනු දැනුණි.

ඇලිසන් පැහැරගෙන යන්නේ ෆාන්ස්  ටොයිට් නම් වූ දෙහැවිදිරි පුතෙකුගේ පියෙකි. ඔයුගේ වයස 26කි. නමුත් තිරිසන් ලිංගිකාශාවන් නිසා ඔහු සිරගත වූවෙකි. දස මසකට පෙරද දහනව හැවිදිරි පාසල් ශිෂ්‍යාවක දූෂණය කිරීම හේතුවෙන් රක්ෂිත සිරගත වූවද, පසුව නිදහස ලැබී තිබේ. ඉන් පසුවද 21ක් වියැති විවාහක කාන්තවක් දූෂණය කළේ කෲගර් නැමැත්තෙකු සමගිනි. තමා ගැබිණියක කියමින් බැගෑපත් වූවද ඔවුහූ ඇයට අනුකම්පා නොකළහ. මෙය පැමිණිලි කළහොත් ඇයද දරුවාද මරා දමන බවට තර්ජනය කිරීමට ඔවුහූ අමතක නොකළහ. පැය කිහිපයකට පසු දෙදෙනාම පොලිසියේ අත්ඩංගුවට පත්වූවද අධිකරණයේ කුමන හෝ දුර්වලතාවයක් හේතුවෙන් ඔවුනට නැවත නිදහස ලැබුණි.

   ඔවුන්ගේ ඊළග ඉලක්කය වූයේ ඇලිසන්ය.  පාලු පාරක වාහනය නැවතූ ටොයිට් ලයිට් නිවන ලෙස ඇලිසන්ට ආචාරශීලීව කීවේය. ඇය කීකරු වූවාය.

දැන් මොකද කරන්න යන්නේ? ඇය ඇසුවාය.

ඇයි අපි එක්ක ගහගන්නද? ටොයිට් ඇසුවේය.

නෑ... ඇලිසන් වහා කීවාය. හඳ එළියෙන් ටොයිට්ගේ මුහුණේ සෑම ඉරියව්වක්ම ඇලිසන් දුටුවාය. කෲගර් වාහනයෙන් බැස එළියේ සිටිද්දී ටොයිට් වාහනයේදීම ඇලිසන් කෙළිබඩුවක් කර ගත්තේය. ඉන් පසුව කෲගර් තමන්ගේ වාරය ලබා ගත්තේය.

මේ ශරීරය මිසක් මම නොවෙයිනේ. ඇලිසන් ඉමහත් වේදනාවෙන් සිතුවාය. සුලු මොහොතකට පසු කෲගර් රථයේ බොනට්ටුව මත හිඳගෙන සිටියේ දිග පිහියක්ද අතැතිවය.

පොලීසියට යනවද? ටොයිට් ඇසුවේය.

නෑ... ඇලිසන් වහා කීවාය. මම මගේ දෙමව්පියෝ මේක දැනගන්නවාට කැමති නෑ. ඔය බොරු කියන්නේ. අපට විශ්වාස කරන්න බෑ. කෲගර් සන්සුන්ව කීවේය. ඔහු තම දඩයම් පිහිය දෙපසට වනමින් අමුතු ක්‍රීඩාවක යෙදුනේය. එහි මුවහත් තලය සඳ එළියට විලිස්සමින් දිලිසුණේය. ක්ෂණයකින් ටොයිට් කෲගර් දෙසට හැරුනේය.  මොකද උඹ කියන්නේ... නාකි නික් මොනවා කරන්නද කිව්වේ?.. මඳ නිහඬතාවයකින් පසු කෲගර් කතා කළේය. එයා කියන්නේ මරන්න කියලා.  ජීවිතයට සමුදෙන්නට කාලය පැමිණ ඇති බව අවබෝධ විය. ටොයට් පිහිතලය ඇගේ බෙල්ලට තබා එහාටත් මෙහාටත් ඇතිල්ලුවේය.

අනේ මාව මරන්න එපා. ඇය ආයාචනා කළාය.

බෙල්ල සීරීගෙන යද්දී ටොයට් සිනාසුණේය. 'බොහොම කණගාටුයි' ක්‍රමයෙන් ඇලිසන් දුර්වල විය. මේ නරුම තිරිසන් මිනිස්සු ඇයගේ නිරුවත් සිරුර වාහනයෙන් එළියට ඇද කසල ගොඩට තල්ලු කළහ.

'මැරිලද?' කෲගර් ඇසුවේය. ටොයට් ඇයගේ අප්‍රාණික සිරුර අසලට ගොස් ඔහු අත වූ උල් පිහියකින් ඇයගේ උදරයට ඇන්නේ උමුතු වූවෙකු ලෙසිනි. ඇයගේ එක් පාදයක් ගැහෙනු දුටු කෲගර් ඇලිසන්ගේ බෙල්ල හරහා තම දඩයම් පිහිය ඇතිල්ලුවේය. ඔවුහු ඇගේ බෙල්ල දෙපසට හරවමින් මහ හඬින් සිනාසුණහ.   නමුත් මේ අමානුෂික ක්‍රියාවෙන් ඇලිසන්ගේ හුස්ම හිරවීම මදකට පමා විය. වාතය පෙනහලු දක්වා ගමන් කිරීම නැවත ඇරඹුණි. මඳක් සිහිය ලැබුනද ඇය නිහඬව සිටියාය. කැපුම් තුවාල සිරුර පුරා තිබුණද  'මගේ මරණය දැකල මුන්ට සතුටුවෙන්න දෙන්නනම් බැහැ' ඇය සිතා ගත්තාය. තමාගේ වාහනයේ වූ බෑගය එළියට විසිකරන ශබ්දය ද වාහනය පණ ගන්වන හඬ ද  ඇය අසා සිටියාය. ඔවුන් ගිය වහාම ඇය පොළවේ ෆ්‍රාන්ස් සහ ටීන්ස් යන නම් සටහන් කළාය. ඔවුන්ගේ මුවින්  එම නම් කිහිපවරක් කියවෙනු ඇයට මතකය. ඇය මියැදෙන්නේ නම් ඔවුන් කෙසේ හෝ දඬුවම් ලබන බව ඇය දැනගත යුතුය.

'මාමා මං ඔයාට ආදරෙයි' නැවත ඇය පොළවේ ලීවාය. තම පියාගෙන් වෙන්වී ඇය හදාගත් අයුරු ඇයට චිත්‍රපටයක් මෙන් පෙනෙන්නට විය. ඇය ඇදී තම බඩු බාහිරාදිය ඉවතලූ ස්ථානයට ළඟා විය. ඇයගේ ඇඳුමක් ගෙන ලේ ගලන උදරය වසා ගෙන තව තවත් පාර දෙසට බඩ ගෑවාය. මීටර් පහළොවක් පමණ දුර බඩ ගාගෙන ගිය ඇය සිහි විසඥ වූවාය. නැවත වරින් වර සිහි ලබමින් ඇය සිත ශක්තිමත් කරගන්නට උත්සාහ කළාය. තවත් මීටර් පනහක් පමණ ඇදී ගිය ඇය ප්‍රධාන මාර්ගයට ආසන්න විය. වාහන ශබ්ධයක් ඇසෙනතුරු ඇය අසා සිටියාය.

                                                                     ..........

ටියාන් එලීඩ් පශු වෛද්‍ය ශිෂ්‍යයෙකි. ඔහු තම මිතුරන් සමඟ සාදයකට සහභාගි වී වාහනයේම මඳක් නිදි සුව වින්දාය. පසුව මිතුරන් පැමිණි වාහනයට පිටුපසින් නිවස බලා ගමන ඇරඹුවේය. මඳ දුරක් අඳුර කපා ගෙන යන අතර ඉදිරි වාහනය මඳක් නවතනු ඔහු දුටුවේය. ඔහුද මඳක් නවතා බලා සිටියේය.

'ඒයි අතන කවුද වැටිලා ඉන්නවා. මිතුරන් ඔහු වෙත පැමිණ කීහ. ටියාන් වහාම දුවගොස් ඇය සෝදිසි කළද ඇය මිය යමින් තිබූ බැවින් ඔහු කළ යුත්තේ කුමක්දැයි මඳක් සිතුවේය. පසුව ඔහු ඇයගේ නාඩි බැලුවේය. බෙල්ලෙන් ගලා යන රුධිරය නවත්වන්නට ඇය ඔහුගේ අත බෙල්ලට තබා තද කළේය.

'ඔයාට සනීප වේවි' ඔහු කීවේය. ඉන්පසු ඔහු තම ජංගම දුරකතනයෙන් ගිලන් රථයක් වහා එවන ලෙස රෝහලට දැන්වීය.

'ඔයාට ඇහෙනවද?' ඔහු ඇලිසන්ගෙන් ඇසුවේය. ඇය සිය අතින් කළ සංඥා ඔහු වටහා ගත්තේය. මෙය කළ පුද්ගලයන් ඇය හඳුනයි. ඇයට දෙනෙත් පියා ගන්නට ඉඩ නොදුන් ඔහු සංඥා මඟින් ඇය හා කතා කළාය.

ඇයව ගිලන් රියට ගැනීමට සේවකයන්ට සහාය වූ ඔහු ඇය සමඟ රෝහලට ද ගියේය. ඒ වනවිට සිය ශරීරයෙන් අඩක් විතර රුධිරය ගලා ගොස් තිබිණ. සේලයින් හෝ රුධිරය ශරීර ගත  කරන්නට ඇයගේ එකදු රුධිර නාලයක් සොයා ගත නොහැකිව හෙදියන් වෙහෙසට පත්වෙදිදී,

'දැන්නම් එයාට මැරෙන්න දෙන්න බැහැ මෙච්චර දුරක් ඇවිල්ලත්..' ඔහු වහා ඉදිරිපත් වී වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ ඔහු ලත් දැනුම තුලින් ඇයගේ අප්‍රාණික රුධිර නාලයක් හරහා ඉඳිකටුව ඇතුලු කළේය.

පෝට් එළිසබෙත් රෝහලේ වෛද්‍යවරුන් හෙදියන් සියලු දෙනාගේ ඉමහත් ස්ංවේගජනක හැඟීම් වචනයට ප්‍රකාශ  නොකෙරිණි. උදෑසන හතරට වෛද්‍ය වොල්ඩියා ඇන්ජලිව් රෝහලට ළඟා විය. ඔහු තම ශල්‍ය වෛද්‍ය වෘත්තිය තුළ දුටු ඒ සා මහත් බරපතල තුවාල ලැබූ ප්‍රථම රෝගියා ඇය විය.

ඇත්තටම ඇය සුව වේවිද? ඔහු තමාගෙන්ම ඇසුවේය. පැය හතරක් පුරා වෛද්‍ය වොල්ඩියා ඇලිසන්ගේ දෙපලු වූ තයිරොයිඩ් ග්‍රන්ථිය සකස් කළේය. ස්වාස නාලයේ එක් ඝණ ප්‍රදේශයක් පමණක් පිහි තලයෙන් බේරී තිබුණි. ඇය කෙසේ ජීවත් වූවාදැයි වෛද්‍යවරයා විමතිය පළ කළේය. ඇයගේ බඩවැල් හරහා කැපුම් තුවාල විසිපහක් තිබුණි. මුත්‍රාශය දෙකොටසකට බෙදී තිබුණි.

උදෑසන පහට ඇලිසන්ගේ මවට දුරකතනයෙන් ලැබුණේ සුබ පණිවුඩයක් නොවේ. ඇය සිතාගෙන සිටියේ තම දියණිය යහලුවන්ගේ නිවසක නවතින්නට ඇති බවයි.

'අපි තවම ඔපරේෂන් එක කරනවා' වෛද්‍යවරයෙක් ඇයට කීවේය.

ඇලිසන්ගේ මව රෝහලට යන විට ඇලිසන් දැඩි සත්කාර ඒකකයේ ඔක්සිජන් බට සහ යන්ත්‍ර කිහිපයක ආධාරයෙන් ජීවිතය සොයමින් සිටියාය.

'හලෝ.. බබා මම ඔයාගේ මමී' ඇලිසන් දෙනෙත් හැරියාය.

'මමී මට මේක කරපු උන් පොලිසියට ගේන්න ඕන' ඇය කීවාය.

සවස එකට පමණ පොලිස් නිළධාරියෙක් ඇලිසන්ගේ යහන අසල හිඳ අපරාධකරුවන්ගේ සේයාරූ පෙන්වමින් ඇයට අපරාධකරුවන් හඳුනාගන්නට උදව් කරමින් සිටියේය. එම ඡායාරූප අතර ටොයිට්ගේ රුවද විය. නමුත් කෲගර්ගේ ඡායාරූපයක් නොතිබුණි. ඇය ඔහුගේ හැඩරුව පිළිබඳව ඉතා පැහැදිලිව තොරතුරු ලබා දුන්නාය. ඇලිසන්ගේ වාහනය මහ මඟ දමා ගොස් තිබී පොලීසියට හමුවිය. පසුදින උදෑසන පොලීසිය දෙදෙනාම එකවර අත්ඩංගුවට ගත්තේ දඩයම් පිහියද සමඟිනි.

'ඔබ දෙදෙනා කාන්තාවක් දූෂණය කරලා ඇයට දරුණු ලෙස තුවාල කරමින් මරන්න උත්සාහ කරල තියෙනවා.'

ටොයිට් පුදුමයට පත් විය. 'එහෙනම් එයා ජීවතුන් අතර' සියල්ල පාපොච්චාරණය කරන්නට ඔවුනට සිදුවිය. අසීමිත වේදනාවන් දරා ගනිමින් ඇය වේගයෙන් සුවය ලබමින් සිටියාය. දින පහළොවකට පසු ඇය රෝහලින් නිවසට ආවාය. ඇයට තවත් සටනක් ජය ගන්නට තිබුණි. තමා විනාශ කළ පුද්ගලයන්ට මුහුණ දෙන්නට ඇයට විශාල ශක්තියක් අවශ්‍ය විය.

1995 ජූනි 12 වැනි දින ඇලිසන් සාක්ෂි කූඩුවට නැග්ගාය. එය පෝට් එලිසබෙත් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයයි. ඇයගේ බෙල්ලෙහි වූ රක්ත වර්ණ කැළල නිහඬව බොහෝ දේ කියද්දී ඇය කතා කළාය. පුරා සති අටක් ඇය තමාට තත්පරයක් පාසා සිදු වූ සියල්ල විස්තර කළාය. ටොයිට් සහ කෲගර් ට මරණීය දණ්ඩනය නියම විය. ඇලිසන් ඇය වෙනුවෙන් ඉටුකල සාධාරණය වෙනුවෙන් අධිකරණයට ආචාර කළාය.

වසර දෙකකට පසු ආදරයෙන් බැඳුණ ඇය ටේනියා බෝතා හා විවාහ වූවාය. රොටරි පදනම විසින් ඇයගේ විස්මිත ධෛර්ය වෙනුවෙන් ඇයට උපහාර දැක්වූ අතර ටියාන් වෛද්‍ය ශිෂ්‍යා හටද ඔහුගේ මිනිස්කම වෙනුවෙන් උපහාර පුදනු ලැබීය. ඔවුන් ලැබූ දඬුවම මා ලැබූ ඉහළම ජයග්‍රහණයැයි ඇය අදටත් පවසයි.

ප්‍රකාශ කල ආදරය

 ඔහු අවසානයේ ඇයට තම ආදරය ප්‍රකාශ කල අතර ඇය එක විටම එය ප්‍රතික්‍ෂේප කලා. නමුත් කිසිම අසතුටින් තොරව නැවතත් මිතුරන් වෙත පැමිණි ඔහුගේ හැසිරීම දැක මිතුරන් පුදුමයට පත්වුණා.

''පුදුමයිනේ මචෝ, උඹට ඒකි බෑ කියලත් උඹ කොහොමද ඔහොම සතුටින් ඉන්නේ?''

එවිට ඔහු මද සිනහවක් මුවඟට නඟා ගනිමින් මෙසේ පැවසුවා...

''ඇයි මම දුක් වෙන්නේ? මට නැති වුනේ මට ආදරේ නොකරන කෙනෙක්. ඒත් එයාට නැති වුනේ එයාට ආදරේ කරන කෙනෙක්''

මේක කියවන ඔබ කවුරුම හරි ආදරෙන් පරාද වෙලා දුක් විඳිනවා නම් සැමවිටම මතක තබා ගන්න, ඔබේ ආදරය විඳින්නට ඔහු හෝ ඇයට පිං මද වූ බව...

A Letter from "Mom n Dad"..

My child,

When I get old, I hope you understand 'n have patience with me
In case I break the plate, or spill soup on the table because I’m losing my eyesight, I hope you don’t yell at me.
Older people are sensitive, always having self pity when you yell.
When my hearing gets worse 'n I can’t hear what you’re saying, I hope you don’t call me ‘Deaf!’
Please repeat what you said or write it down.

I’m sorry, my child.
I’m getting older.
When my knees get weaker, I hope you have the patience to help me get up.
Like how I used to help you while you were little, learning how to walk.
Please bear with me, when I keep repeating myself like a broken record, I hope you just keep listening to me.
Please don’t make fun of me, or get sick of listening to me.

Do you remember when you were little 'n you wanted a balloon? You repeated yourself over 'n over until you get what you wanted.
Please also pardon my smell. I smell like an old person.Please don’t force me to shower.
My body is weak.
Old people get sick easily when they’re cold. I hope I don’t gross you out.

Do you remember when you were little? I used to chase you around because you didn’t want to shower.
I hope you can be patient with me when I’m always cranky. It’s all part of getting old.
You’ll understand when you’re older.
'n if you have spare time, I hope we can talk even for a few minutes.
I’m always all by myself all the time, 'n have no one to talk to.
I know you’re busy with work.
Even if you’re not interested in my stories, please have time for me.

Do you remember when you were little? I used to listen to your stories about your teddy bear.
When the time comes, 'n I get ill 'n bedridden, I hope you have the patience to take care of me.
I’m sorry if I accidentally wet the bed or make a mess.
I hope you have the patience to take care of me during the last few moments of my life.
I’m not going to last much longer, anyway.
When the time of my death comes, I hope you hold my hand 'n give me strength to face death.

& don’t worry..
When I finally meet our creator, I will whisper in his ear to bless you. Because you loved your Mom 'n Dad.
Thank you so much for your care.
We love you. ! ♥

උපුටා ගෑනීම - facebook -  HithataWadinaEka

ආදරණියයන්

මේක ජපානයේ සිදුවුණ සත්‍ය සිදුවිමක්ලු.... හැමෝම මෙය කියවිය යුතුයි..
සාමාන්‍යයෙන් ජපානයේ නිවාස වල ලි බිත්ති 2 අතර හිඩැසක් තියෙනවා.නිවසක් අලුත්වැඩියා කරන්න කවුරුන්හෝ බිත්තියක් කඩපු අවස්ථාවක මේ හිදසේ කටුස්සෙක් හිරවී ඉදල තියෙනවා.... උගේ කකුලක් පිටතින් ගහපු ඇනයකට සිරවී තිබුනා.

ඔහු මෙය දුටුවාම දුකට සහ කුතුහලයට පත උනා. මේ නිවාස අවුරුදු කට කලින් නිමවූ එකක් නිසා සතා එතෙක් කලක් ජිවත් උනේ කොහොමද කියලා ඔහු මවිත උනා.

කළුවර බිත්තියක් තුල අවුරුදු 10ක්! එක පියවරක් හෙල්ලෙන්නේ නැතිව..සිදුවිය නොහැක්කක්..!!

ඔහු තමාගේ කාර්යය නවතා සතා නිරීක්ෂණය කරන්න පටන් ගත්තා.පසුව ඔහු දුටුවා තවත් කටුස්සෙකු කෑම රැගෙන විත් හිරවී සිටින සතාට දෙන අයුරු..ඔහු මේ සිද්ධියෙන් දුකෙන් ගල් ගැසී ගියා.ඇනයේ සිරවී සිටි සතාට තවත් සතෙකු අවුරුදු 10ක් රැකගත් අයුරු..සිතන්න, අවුරුදු 10ක් නොසිදෙන ෛධර්යයෙන්, බලාපොරොත්තු සිදනොගමින් ඔහු තමාගේ සහකරු රැකගත් අයුරු..

ඔබට එසේ කරන්න හැකිදැයි සිතන්න..

** "කරුණාකර ඔබගේ ආදරණියයන් තනිකර නොදමන්න. ඔවුන්ට ඔබව අවැසි විට......

   

උපුටා ගෑනීම - facebook -  HithataWadinaEka

I wish you enough...‏

Recently I overheard a mother and daughter in their last moments together at the airport. They had announced the departure.

 

Standing near the security gate, they hugged and the mother said, 'I love you and I wish
you enough'.

The daughter replied, 'Mom, our life together has been more than enough. Your love is all I ever needed. I wish you enough, too, Mom'.

They kissed and the daughter left. The mother walked over to the window where I was seated. Standing there I could see she wanted and needed to cry. I tried not to intrude on her privacy but she welcomed me in by asking, 'Did you ever say good-bye to someone knowing it would be forever?'.

Yes, I have,' I replied. 'Forgive me for asking,
But why is this a f orever good-bye?'.

'I am
old and she lives so far away. I have challenges ahead and the reality is - the next trip back will be for my funeral,' she said.

'When you were saying good-bye, I heard you say, 'I wish you enough'. May I ask what that means?'.

She began to smile. 'That's a wish that has been handed down from other generations. My parents used to say it to everyone'. She paused a moment and looked up as if trying to remember it in detail and she smiled even more. 'When we said , 'I wish you enough', we were wanting the other person to have a life filled with just enough good things to sustain them'. Then turning toward me, she shared the following as if she were reciting it from memory.

I wish you enough sun to keep your attitude bright no matter how gray the day may appear.

I wish you
enough rain to appreciate the sun even more.

I wish you enough happiness to keep your spirit alive and everlasting.

I wish you enough pain so that even the smallest of joys in life may appear bigger.

I wish you enough gain to satisfy your wanting.

I wish you enough loss to appreciate all that you possess.

I wish you enough hellos to get you through the final good-bye.

She then began to cry and walked away.

They say it takes a minute to find a special person, an hour to appreciate them, a day to love them but then an entire life to forget them.

TAKE TIME TO LIVE...
To all my friends and 

 

Loved ones, 
I WISH YOU ENOUGH

 

Shoebox Story !!!

A man and woman had been married for more than 60 years.
They had shared everything. They had talked about everything.
They had kept no secrets from each other except that the little
Old woman had a shoe box in the top of her closet that she had
Cautioned her husband never to open or ask her about. 

For all of these years, he had never thought about the box, but
One day the little old woman got very sick and the doctor said
She would not recover.

In trying to sort out their affairs, the little old man took
Down the shoe box and took it to his wife's bedside.
She agreed that it was time that he should know what was
In the box. When he opened it, he found two knitted dolls
And a stack of money totaling $95,000.

He asked her about the contents.

'When we were to be married,' she said, ' my grandmother told me 
The secret of a happy marriage was to never argue. She told me that
If I ever got angry with you, I should just keep quiet and knit a doll.'

The little old man was so moved; he had to fight back tears. Only two
Precious dolls were in the box. She had only been angry with him two
Times in all those years of living and loving. He almost burst with
Happiness.

'Honey,' he said, 'that explains the dolls, but what about all of this money?
Where did it come from?'

'Oh,' she said, 'that's the money I made from selling the dolls.'