ජීවිතේ අමතක නොවන ලත්සන

ඔයාල දන්නවද? අද මම ජීවිතේ අමතක නොවන කට්ටක් කෑවා. අසනීප වෙලා පාරේ වැටිල හිටපු වසු පැටියෙක්ව වහනයක් ගෙන්නල සත්ව හොස්පිටල් එකට ගෙනිච්චා. ඌට බෙහෙත් විදල සේලයින් දුන්නා. පැය 3ක් ඒ මනුස්සයා එතන හිටිය කියල මගෙන් රු.2500/=ක ගස්තුවක් සහ හොස්පිටල් ගාස්තු. ම්ම්ම්ම්.......

 වෙන කෙනෙක්ගෙ සතෙක් ව මම ගෙනිච්ච නිසා කෝකටත් කියල පොලීසියට ගිහින් කීවා. පොලීසිය හොයගෙන යද්දි ඒ සතා හරක් මස් කඩ කාරයෙක්ගෙ. උන් හරක් ඇති කර කර ඕන උනාම මරල විකුණනවා. ඒ මනුස්සයා ගෙන්නුවට පස්සෙ ඒ මනුස්සයා කියනවා වසු පැටියා උගෙ නෙවේ කියල. දැන් පොලීසිය හරි කෙනාව හොයනවලු. හොයා ගන්න බැරි උනොත් මට අද හවස වසු පැටියාව ගෙදර ගෙනත් බලා ගන්න වෙනව. එත්....

මම ඉරිදා ඉදන් දිගටම ගෙදර නෑ. උදව් කරන්න ගිහාම මේ වගෙ අසරණ වෙනවා. ඒත් මොනා කරන්නද? ජීවත් වෙල ඉන්නේ ටික කාලයිනෙ....

------------------------------------------------------------

 පොලිසියට call kala අයිතිකාරයා හම්බ උනාද කියල දැනගන්න  call  කලාම 1st & 2nd එකට answer කලා. ඊට පස්සෙ නෑ. ඒ අතරෙ සත්ව හොස්පිටල් එකෙන් කතා කරනවා සතාව අරගෙන යන්න අනිවාර්යෙන්ම එන්න කියලා. වාහන අයිතිකාරයා කතා කරනවා  ගාස්තුව ඉල්ලලා. මට මල පැනලා හිටියේ.

ආයෙත් මං පොලීසිය land line 1ta call   කලා. ඒ රාළහාමී කීවා හරක් බලා ගන්න සිල්මෑණියන් ඉන්න පන්සලක් තියෙනවා. ඒකට වසු පැටියා බාරදෙමු කියලා. ඔය අතරෙ මගේ තාත්තී ජාතිය අමතනවා. අම්මිත් ජාතිය අමතල ගේනව අහෙම නෙවේ ගෙදර පැත්ත පළාතෙ කියල වැඩකට එලියට ගියා. යන්තන් හරි. එක කන්කරච්චලයක් ඉවරයි...!!!

අනේ මගෙ මගේ ලොකු අප්පච්චි... එයා තම්යි මේ ලොකේ ඉන්න හොඳම කෙනා දේශමාන්‍ය හරේෂ් කරුණානායක. ලොකු අප්පච්චි හිටියේ හම්බන්තොට ගිහින් එන ගමන්. මම කෝල් කරද්දි එයා හිටියේ කලුතර. පැය ගානක්   කරපු මහන්සියවත් නොබලා එයා ඉක්මනින්ම කොළඹ ඇවිත් මගෙ    සල්ලි දැම්මා.

අර වාහනයට කතා කරල කිව්වා. හරි මම  2500ම දෙන්නම් හැබැයි මට ඒ සතාව ගේන්න යන්න ඕනා කියලා. වාහනේ ආවා. මං හිතාන හිටියෙ වසු පැටියාව අරන් කෙලින්ම පොලීසියට යනවා කියලා. එහෙම හිතාන හොස්පිටල් එකට යද්දී මං ඈත ඉදන්ම දැක්කා ඌ එතන නෑ කියලා. කොහොම හරි ඌව ජීවත් කරනවා කියලා හිතුවා. ඒ අතර මං ඕනෙම දේකට හිත හදාගෙනයි හිටියේ.

අනේ ඔයාළ දන්නවද මං ඊට පස්සෙ දැක්කෙ මොකක්ද කියල. මට කියා ගන්න වචන නෑ. අනෙ අර සතා නැගිටගන්නවත් බැරිව වැටිල හිටිය ඒ අහිංසකයා ඔලුව උස්සලා තණකොළ කනවා. සත්ව රෝහලේ හිටපු වයසක uncle එයාගෙ ළඟින් ඉදං ඔලුව අත ගගා හිටියා. ඒ සතා වටේටම පහසුවට කොට්ට තියලා. අනේ   ඔයාට හුගාක් පිං. මම හොස්පිටල් එකට ගේද්දි ඌ හිටියේ නැඟිට ගන්නවත් බැරිව. බඩ හිස්ව. යන්තම් ඇස් ඇරිලා හිටියේ. පාරෙ වැටිලා හිටිය උගෙ ඇගේ වහන මැස්සෙක්වත් එලවා ගන්න බැරිව හිටියේ. ගුද මාර්ගයෙන් දිග පණුවො ගිහින්. එහෙම හිටපු සතා.  මගේ ජීවිත කාලෙටම  දැකපු ලත්සනම දේ

වහු පැටියාව නවත්ත ගන්න සත්ව රොහලේ   management බෑ කීවා.  දුලීප්  management 1ta හොරෙන් හෙට ඇවිත් ගෙනියනකම් නවත්තා ගත්තා.
 අද උදේ අම්මි, මායි, මල්ලී පන්සලට ගියා. පොඩි වැඩකට. ඒ ගිහාම ඊයේ වෙච්ච සිද්ධිය කියල මම හාමුදුරුවන්ගෙන් අහුව ඌව බලා ගන්න පුලුවන්ද කියලා. අපේ හාමුදුරුවො හුගාක් කැමැත්තෙන් හා කිව්වා.

මං හුගාක් සතුටින් ගියා හොස්පිටල් එකට. අනේ අයෙත් ඒ සතා මං ගේද්දි හිටියා වගෙමයි. එහෙම්ම වැටිලා හිටියා. ඒ ගමන්ම   කතා කරල තව සේලයින් දෙකක් දීලා බෙහෙත් එකකුත් විද්දලා කෙලින්ම පොලීසියට ගිහිං ඇහුවා හරක් අයිතිකාරයා හමුවුණාද කියලා. ඒත් නෑ.....
හොස්පිටල් අකෙන් කියනවා වසු පැටියාව ගෙනියන්න කියලා.
 next day 

මගෙ බලු පැටියා නැතිවෙලා හෙට හත් දවසෙ දානේ.......