මනුෂ්‍යත්වය සොයා යමි

Monday, December 16, 2013

මගේ දුව...

  මොළේ මැරිල ඇඟ පණ තියෙන දුවගෙ හදවත-වකුගඩු-අක්මාව දන් දුන්නු උත්තම අම්මයි බෝසත් තාත්තයිචූටි මල්ලි... මට ලේන්සුව ගෙනත් දෙන්නකෝ පැටියෝ... පන්ති යන්න කියලා මඟක් දුරට ගියපු මගේ දරුවා ආයෙත් හැරිලා ඇවිත් මල්ලිට කියලා ලේන්සුව ගෙන්නව ගත්තා. ඊට පස්සෙ මගේ දුව වචනයක්වත් කතා කළේ නැහැ. අනේ... තව තත්පරයකින්, දෙකකින්... තුනකින්... මගේ දුව කතා කරයිද? ඇස් දෙක ඇරලාවත් බලයිද? මගේ දුවගේ එක අතක් ඇඹරිලා ගිහින් තිබුණේ. මං කොහොමද විශ්වාස කරන්නේ මගේ දරුවා ආයේ කවදාවත්ම ඇස් ඇරලා බලන්නේ නෑ කියලා. 

එයා අදවත් මගේ දිහා බලයි. මගේ රත්තරන් දුව තවමත් ඇස් පියාගෙන. මේෙදාස්තර මහත්තයලා කියනවා මගේ පුතාගේ මොළය මැරිලා කියලා. අනේ මං කොහොමද විශ්වාස කරන්නේ මගේ පුතේ. ඉස්පිරිතාලේෙදාස්තරලා, මිසීලා සේරම බලන් ඉන්නේ මම දරුවාගේ අක්මාව ඉවත් කරන්න කැමැත්ත දෙනකල්

මම මගේ දරුවගේ ඇඟට දාලා තිබුණ ෂීට් එක පොඩ්ඩක් අෑත් කරලා බැලුවා. දරුවගේ කකුල් දෙක හොඳටම නිල්පාට වෙලා. ඉදිමිලා. මං පුතාගේ අම්මා. ඒත් පුතේ මගේ හිත කියනවා ඔයාව ජීවත් කරවන්න බෑ කියලා. මං මගේ අහිංසක දරුවගේ කන ළඟට නැමුණා. අනේ... අවුරුදු 17ක් තිස්සේ මගේ තුරුල්ලේ උණුසුම් වුණ දරුවට අද මගේ උණුසුමවත් දැනුණේ නෑ. මං හිත ගලක් කරගත්තා. මං මගේ රත්තරන් දරුවගේ කන ළඟට ළංවෙලා මේ ලෝකේ ඉන්න කිසිම අම්මා කෙනෙක්ට කියන්න බැරි භයානකම වචන ටික මගේ දරුවට කිව්වා

"අනේ පුතේ... ඔයා ඉන්න එපා. ඔයා යන්න. තේරුමක් නෑ. මම කොහොම හරි හිත හදාගන්නම්. මම කොහොමහරි අමතක කරන්නම් ඔයා යන්න මගෙ රත්තරන් පුතේ"
අන්තිමේදී මගේ දරුවගේ හුස්ම ටික ඩිංග ඩිංග ඉහළ පහළ වැටෙද්දිම මම දරුවගේ අක්මාව ඉවත් කරගන්න වෛද්යවරුන්ට අවසර දුන්නා

පහුගිය 24 වැනිදා හවස 7.40 විතර දෙපානම අරලිය උයන හන්දියේ කහ ඉර මතදී මේ පුංචි සමනලියගේ සියලු සංවේදනයන් අහිමි විය. අෑ අවසන් වතාවට මිමිණූ­ එකම වචනය ඇගේ තාත්තාගේ නමයි. ඉන්පසු අෑ අගහිඟකම් පිරුණු පුංචි ගෙදර චූටි මල්ලිත් ලොකු මල්ලිත් අම්මාත් තාත්තාත් අතහැර කවුරුත් නොදන්නා ලෝකයකට ගියාය. ඇගේ සිත කොයි ගියාදැයි කිසිවකුත් දැන නොසිටියත් කොයි මොහොතේ හෝ පුංචි හිත අෑ ළඟට යළිත් පැමිණේවියි කියා බොහෝ දෙනෙක් මඟ බලා සිටියහ.

"අම්මේ... මම කියන දේ තේරුම් ගන්න. මේ දරුවව ජීවත් කරන්න පුළුවන් හැකියාව තියෙන්නේ 5%යි. මේ දරුවගේ මොළය මැරිලා. බැරිවෙලා හරි සිහිය ආවත් කිසිම හැඟීමක් දැනීමක් නැතිව තමයි ජීවත්වෙන්න සිද්ධවෙන්නේ. අම්මාට දරුවා ජීවතුන් අතර කියලා දැනෙන මහා පුණ්යකර්මයක් කරගන්න පුළුවන් දරුවගේ අවයව පරිත්යාග කළොත්. බැරිවෙලා හරි මැෂින් වැඩ කරද්දිම දරුවා මියගියොත් අක්මාව ගන්න බෑ."

ආදරණීය අම්මකුට තමන්ගෙ දරුවාගේ අවසන් ගමන ඉක්මන් කළ යුතු බව පැහැදිලි කිරීමේ අතිශය සංවේදී වෑයම වෛද්යවරයා තවදුරටත් අත නොහැරියේය. මේ දරුවාගේ අන්තිම හුස්ම ඇබින්දෙන් ජීවය ලබන්නට මේ රෝහලේම තවත් කෙළවරක පණ ගැහෙන ප්රාණියෙක් බලාපොරොත්තු සහගතව පසුවෙයි. තව කෙනකුට ජීවය ලබාදී මරණය වැලඳගැනීමට සූදානමින් පුංචි දියණිය තවමත් නිසොල්මනේය.

"ඇත්තටම මොළේ මැරෙනවා කියන එක ගැන මටවත් මහත්තයාටවත් කිසිම අවබෝධයක් තිබුණේ නෑ. මොළේ මැරිලා කිව්වත් අපි හිතුවේ කොයි මොහොතේ හරි දරුවා නැඟිටියි කියලා. අපි දෙන්නා උදේ පාන්දර 5.00 බුදු පහන තියලා ඉස්පිරිතාලෙට දුවන්නේ අද නම් දරුවට ගුණ ඇති කියලා හිතාගෙන. දවස් එකහමාරක් විතර යනකල් මටයි මහත්තයාටයි දරුවගේ මොළේ මැරිලා කියන කතාව තේරුම් ගන්න බැරිව හිටියා. ‍ෙදාස්තර මහත්තයා තමයි අවාසනාවන්ත ඇත්ත තේරුම් කරලා දුන්නේ. ඒත් මොන අම්මාටද කියන්න පුළුවන් තමන්ගේ දරුවා ජීවත්වුණා ඇති කියලා..."
මේ ලෝකේ සිටින කිසිම අම්මා කෙනකුට සිහිනයකින්වත් දකින්න බැරි භයානක ඇත්තට මුහුණ දෙන්නට ගයනි විශාකා ලියනගේ දියණියගේ අම්මාට සිදු විය. අක්මා ආබාධයකින් පෙළෙන 21 හැවිරිදි තරුණියගේ ජීවිතයද එන්න එන්නම දැඩි අවදානමට ලක්වෙද්දී වෛද්යවරයා අම්මාගෙත් තාත්තාගේත් හිත හදන්නට යළි යළිත් උත්සාහ ගත්තේය.

රෝද තුනේ වාහනය කැරකෙන තරමට දරුවන්ට හොඳින් උගන්වන්නත් බඩකට පිරෙන්න කන්න දෙන්නත් මැළි නොවූ විශාඛා දියණියගේ තාත්තා දාහත් වසරක දුක් මහන්සියේ ප්රතිඵලය දෙස කඳුළු පිරුණු දෑසින් බලා සිටියේය. ගෙවල්ෙදාරවල් ඉඩකඩම්, බඩුමුට්ටු කිසිවක්ම නොවූ විශාකාගේ මවුපියන්ට සිටිය එකම සම්පත ඔවුන්ගේ දරු දෙදෙනාය. අවුරුදු 17ක් තිස්සේ සෙම්ප්රතිශ්යාවක් වැලඳුණත් බෙහෙත් අරගෙන දී මලක් සේ දැඩි කළ එකම දියණිය දැන් ජීවත්වුණා හොඳටම ඇති කියා තීරණය කරන්නට විශාකාගේ ආදරණීය තාත්තා හිත හදාගත්තේය. ඔහු විශාකාගේ අම්මාගේ වේදනාවෙන් බරිත හදවත අස්වැසුවේය.
"අපිට දුව නැතිවෙලා නෑනේ. දුවගේ හැම අවයවයක්ම තව කෙනෙක්ව ජීවත් කරනවනේ. මේ, වෙලා තියෙන ඇක්සිඩන්ට් එකේ හැටියට කරන්න තියෙන හොඳම දේ... අපි මේකට කැමැති වෙමු. දරුවටත් හොඳ තැනකට යන්න පින්කම උපකාරයක් වේවි..."

මොළය මියැදුණු මුත් පණ ගැහෙන පුංචි දියණිය දෙස මේ ලෝකයේ සිටින ආදරණීයම තාත්තා තව වරක් බැලුවේය. කතා කළේ තමන්මදැයි යළි යළිත් සිතුවේය. මොළයත් හදවතත් සියල්ල අක්රිය වී ක්ෂණයකට මුළු ලෝකයම එක තැන නතර වූයේය.
තවමත් දෑඟිලි සුමටය. තවමත් කොපුළත උණුසුම්ය. තවමත් ළපටි හදවත ලබ් ඩබ් හඬ නඟන්නේය. ඒත් අවසානයේ දරුවා ජීවතුන් අතර සිටියදීම ඇයගේ සියයට සියයක්ම නිරෝගී සියලු අවයව සිරුරින් ඉවත් කරගන්නට බෝසත් අම්මාත් තාත්තාත් අවසර දුන්නේය.

"අපි තීරණය දීලා කෙළින්ම ආවේ පන්සලට. දරුවගේ ඉස්කෝලෙ යාළුවෝ, ගුරුවරු, ගමේ හිතවත් අය, ඥාතීන් හැමෝම පන්සලට ඇවිත් හිටියේ. හරියටම රෑ 10.30 මගේ රත්තරන් දරුවගේ හුස්ම ටික රඳවගෙන හිටපු මැෂින් ගලවනවා. තව මිනිත්තුවයි... තත්පර තිහයි.... අපිෙදාහොත් මුදුන් දීලා ලොව්තුරා බුදුන්ට වැන්දා. මගේ අහිංසක දරුවා ලෝකේ කොහේ හරි තැනක පින්වන්ත දරුවෙක් වෙලා ඉපදෙන්න... බෝධි පූජාව පටන් ගනිද්දි මගේ දූ තවත් දුවකුට මේ ලෝකේ දකින්න එයාගේ වකුගඩු, අක්මාව, ඇස්... තව බොහෝ දේ පරිත්යාග කළා."
බෝධිසත්වයන් ලොව්තුරා බුදු බව පතා එක් එක් භවයන්හිදී ඇස්, ඉස්, මස්, ලේ දන්දුන් බව අපි අසා ඇත්තෙමු. පුංචි විශාකා දියණියද ජීවතුන් අතර සිටියදීම අක්මාව, හෘදය වස්තුව, වකුගඩු, ඇස් ආදී තව බොහෝ ඉන්ද්රියයන් දන්දී මතු බුදුවන පෙරුමන් පිරුවාය.

"ඒක හරිම හාස්කමක් වගේ. මගේ දරුවගේ අක්මාව අර දරුණු අක්මා රෝගයෙන් පෙළුණ දරුවට සියයට සියයක්ම ගැළපුණා. අයත් හරිම දුප්පත් මිනිස්සු. මේ රෝගය නිසාම හුඟක් අසරණ තත්ත්වයට පත්වෙලා හිටියේ. මගේ දරුවගේ වාසනාවට දරුවා දැන් ජීවත් වෙනවා. දරුවගේ අනෙක් අවයවත් මේ විදියටම කාට හරි ජීවත් වෙන්න උපකාරී වේවි. ‍ෙදාස්තර මහත්තයා කිව්වා අම්මේ... ඔයාගේ දරුවාගේ මොළය විතරයි මැරිලා තියෙන්නේ. අනිත් හැම අවයවයක්ම සියයට සියයක්ම නිරෝගීයි කියලා. මගේ පින්වන්ත දරුවා ජීවතුන් අතර ඉඳගෙනම මේ වගේ දානයක් කරගත්තා. මගේ දරුවා තව හුඟ දෙනෙක්ට ජීවිතය දුන්නා. දරුවා මියගියත් මගේ දරුවගේ අවයව මේ රටේ කොහේ හෝ තැනක දරුවෙක්ව ජීවත් කරනවා. මායි මහත්තයායි හිත හදාගන්න උත්සාහ ගන්නේ මෙහෙමයි."

ඉස්කෝලේ ඇරිලා ඇවිත් ඇඳුම පිටින්ම පැය දෙකක් විතර දවසේ විස්තර කිචි බිචි ගගා කිරිල්ලියක් වගේ කියවපු, චූටි මල්ලිව හුරතල් කරපු, හැරෙන්නවත් ඉඩ නැති ගේ පොඩ්ඩ ලොකු ගෙයක් කරගන්න හීන දැකපු, වාණිජ විෂයෙන් 3ක් අරගෙන රස්සාවක් කරලා මල්ලිලාට උගන්වන්න ප්රාර්ථනා කරපු, අගහිඟකම් ඉවසගෙන හුඟාක් දුර යන්න හිතපු, දීපිකාගේත්, චන්නගේත් වැඩිමල්ම දියණිය නොහිතපු වෙලාවක නොහිතපු දුකක් දී මරු තුරුලට ගියාය. ඇගේ මරණයට වගකිවයුතු නොසැලකිලිමත් රියැදුරු සුගතදාස ක්රීඩාංගණයේ සභාපතිවරයා තවමත් උසාවි නියෝගය මත රැඳවුම් භාරයේය.

"පසුගිය නඩු වාරයකදී අපේ පැත්තෙන් එක ලෝයර් කෙනයි හිටියේ. අනෙක් පැත්තට ලෝයර්ස්ලා පස්දෙනෙක් හිටියා. පස්සේ දරුවගේ යාළුවෝ, වෛද්යවරයා, හිතවත් අය මැදිහත් වෙලා අපිටත් ලෝයර්ස්ලා හතර දෙනෙක් කතා කරලා දුන්නා. උසාවියේදී මගේ දරුවා හප්පපු කෙනාගේ පුතා මගේ ළඟට ඇවිත් සමාවෙන්න කියලා කිව්වා. මට වෙලාවේ හයියෙන් ඇඬුණා. පුතේ ඔයා මගෙන් සමාව ඉල්ලන්නේ මගේ දරුවගේ මරණයට ඔයාගේ තාත්තා යන්තම් හරි සැලකිලිමත් වුණා නම් අද මගේ දරුවා අතක් පයක් කැඩිලා හරි ජීවත් වෙනවා කියලා මම කිව්වා. මගේ දිහා වෙලාවේ උසාවියේ හිටපු ලෝයර්ස්ලා හැමෝම බැලුවා. කවදාවත්ම දැකලා නැති ලෝයර්ස්ලා ගොඩක් මගේ ළඟට ආවා. අනෙක් පාර්ශ්වයේ ලෝයර්ස්ලාගෙන් එයාලා ඇහුවා දැන් මොකද කරන්නේ කියලා. එයාලා කිව්වා දරුවගේ අභිවෘද්ධියට කටයුතු කරනවා කියලා. ඊට පස්සේ අර සේරම කෑගහලා ඇහුවා දරුවගේ අභිවෘද්ධිය බලන්නේ සොහොනක් හදල දීලාද කියලා..
එයා අදවත් මගේ දිහා බලයි. මගේ රත්තරන් දුව තවමත් ඇස් පියාගෙන. මේෙදාස්තර මහත්තයලා කියනවා මගේ පුතාගේ මොළය මැරිලා කියලා. අනේ මං කොහොමද විශ්වාස කරන්නේ මගේ පුතේ. ඉස්පිරිතාලේෙදාස්තරලා, මිසීලා සේරම බලන් ඉන්නේ මම දරුවාගේ අක්මාව ඉවත් කරන්න කැමැත්ත දෙනකල්.
මම මගේ දරුවගේ ඇඟට දාලා තිබුණ ෂීට් එක පොඩ්ඩක් අෑත් කරලා බැලුවා. දරුවගේ කකුල් දෙක හොඳටම නිල්පාට වෙලා. ඉදිමිලා. මං පුතාගේ අම්මා. ඒත් පුතේ මගේ හිත කියනවා ඔයාව ජීවත් කරවන්න බෑ කියලා. මං මගේ අහිංසක දරුවගේ කන ළඟට නැමුණා. අනේ... අවුරුදු 17ක් තිස්සේ මගේ තුරුල්ලේ උණුසුම් වුණ දරුවට අද මගේ උණුසුමවත් දැනුණේ නෑ. මං හිත ගලක් කරගත්තා. මං මගේ රත්තරන් දරුවගේ කන ළඟට ළංවෙලා මේ ලෝකේ ඉන්න කිසිම අම්මා කෙනෙක්ට කියන්න බැරි භයානකම වචන ටික මගේ දරුවට කිව්වා.
"අනේ පුතේ... ඔයා ඉන්න එපා. ඔයා යන්න. තේරුමක් නෑ. මම කොහොම හරි හිත හදාගන්නම්. මම කොහොමහරි අමතක කරන්නම් ඔයා යන්න මගෙ රත්තරන් පුතේ"
අන්තිමේදී මගේ දරුවගේ හුස්ම ටික ඩිංග ඩිංග ඉහළ පහළ වැටෙද්දිම මම දරුවගේ අක්මාව ඉවත් කරගන්න වෛද්යවරුන්ට අවසර දුන්නා.
පහුගිය 24 වැනිදා හවස 7.40 විතර දෙපානම අරලිය උයන හන්දියේ කහ ඉර මතදී මේ පුංචි සමනලියගේ සියලු සංවේදනයන් අහිමි විය. අෑ අවසන් වතාවට මිමිණූ­ එකම වචනය ඇගේ තාත්තාගේ නමයි. ඉන්පසු අෑ අගහිඟකම් පිරුණු පුංචි ගෙදර චූටි මල්ලිත් ලොකු මල්ලිත් අම්මාත් තාත්තාත් අතහැර කවුරුත් නොදන්නා ලෝකයකට ගියාය. ඇගේ සිත කොයි ගියාදැයි කිසිවකුත් දැන නොසිටියත් කොයි මොහොතේ හෝ පුංචි හිත අෑ ළඟට යළිත් පැමිණේවියි කියා බොහෝ දෙනෙක් මඟ බලා සිටියහ.
"අම්මේ... මම කියන දේ තේරුම් ගන්න. මේ දරුවව ජීවත් කරන්න පුළුවන් හැකියාව තියෙන්නේ 5%යි. මේ දරුවගේ මොළය මැරිලා. බැරිවෙලා හරි සිහිය ආවත් කිසිම හැඟීමක් දැනීමක් නැතිව තමයි ජීවත්වෙන්න සිද්ධවෙන්නේ. අම්මාට දරුවා ජීවතුන් අතර කියලා දැනෙන මහා පුණ්යකර්මයක් කරගන්න පුළුවන් දරුවගේ අවයව පරිත්යාග කළොත්. බැරිවෙලා හරි මැෂින් වැඩ කරද්දිම දරුවා මියගියොත් අක්මාව ගන්න බෑ."
ආදරණීය අම්මකුට තමන්ගෙ දරුවාගේ අවසන් ගමන ඉක්මන් කළ යුතු බව පැහැදිලි කිරීමේ අතිශය සංවේදී වෑයම වෛද්යවරයා තවදුරටත් අත නොහැරියේය. මේ දරුවාගේ අන්තිම හුස්ම ඇබින්දෙන් ජීවය ලබන්නට මේ රෝහලේම තවත් කෙළවරක පණ ගැහෙන ප්රාණියෙක් බලාපොරොත්තු සහගතව පසුවෙයි. තව කෙනකුට ජීවය ලබාදී මරණය වැලඳගැනීමට සූදානමින් පුංචි දියණිය තවමත් නිසොල්මනේය.
"ඇත්තටම මොළේ මැරෙනවා කියන එක ගැන මටවත් මහත්තයාටවත් කිසිම අවබෝධයක් තිබුණේ නෑ. මොළේ මැරිලා කිව්වත් අපි හිතුවේ කොයි මොහොතේ හරි දරුවා නැඟිටියි කියලා. අපි දෙන්නා උදේ පාන්දර 5.00 බුදු පහන තියලා ඉස්පිරිතාලෙට දුවන්නේ අද නම් දරුවට ගුණ ඇති කියලා හිතාගෙන. දවස් එකහමාරක් විතර යනකල් මටයි මහත්තයාටයි දරුවගේ මොළේ මැරිලා කියන කතාව තේරුම් ගන්න බැරිව හිටියා. ‍ෙදාස්තර මහත්තයා තමයි අවාසනාවන්ත ඇත්ත තේරුම් කරලා දුන්නේ. ඒත් මොන අම්මාටද කියන්න පුළුවන් තමන්ගේ දරුවා ජීවත්වුණා ඇති කියලා..."
මේ ලෝකේ සිටින කිසිම අම්මා කෙනකුට සිහිනයකින්වත් දකින්න බැරි භයානක ඇත්තට මුහුණ දෙන්නට ගයනි විශාකා ලියනගේ දියණියගේ අම්මාට සිදු විය. අක්මා ආබාධයකින් පෙළෙන 21 හැවිරිදි තරුණියගේ ජීවිතයද එන්න එන්නම දැඩි අවදානමට ලක්වෙද්දී වෛද්යවරයා අම්මාගෙත් තාත්තාගේත් හිත හදන්නට යළි යළිත් උත්සාහ ගත්තේය.
රෝද තුනේ වාහනය කැරකෙන තරමට දරුවන්ට හොඳින් උගන්වන්නත් බඩකට පිරෙන්න කන්න දෙන්නත් මැළි නොවූ විශාඛා දියණියගේ තාත්තා දාහත් වසරක දුක් මහන්සියේ ප්රතිඵලය දෙස කඳුළු පිරුණු දෑසින් බලා සිටියේය. ගෙවල්ෙදාරවල් ඉඩකඩම්, බඩුමුට්ටු කිසිවක්ම නොවූ විශාකාගේ මවුපියන්ට සිටිය එකම සම්පත ඔවුන්ගේ දරු දෙදෙනාය. අවුරුදු 17ක් තිස්සේ සෙම්ප්රතිශ්යාවක් වැලඳුණත් බෙහෙත් අරගෙන දී මලක් සේ දැඩි කළ එකම දියණිය දැන් ජීවත්වුණා හොඳටම ඇති කියා තීරණය කරන්නට විශාකාගේ ආදරණීය තාත්තා හිත හදාගත්තේය. ඔහු විශාකාගේ අම්මාගේ වේදනාවෙන් බරිත හදවත අස්වැසුවේය.
"අපිට දුව නැතිවෙලා නෑනේ. දුවගේ හැම අවයවයක්ම තව කෙනෙක්ව ජීවත් කරනවනේ. මේ, වෙලා තියෙන ඇක්සිඩන්ට් එකේ හැටියට කරන්න තියෙන හොඳම දේ... අපි මේකට කැමැති වෙමු. දරුවටත් හොඳ තැනකට යන්න පින්කම උපකාරයක් වේවි..."
මොළය මියැදුණු මුත් පණ ගැහෙන පුංචි දියණිය දෙස මේ ලෝකයේ සිටින ආදරණීයම තාත්තා තව වරක් බැලුවේය. කතා කළේ තමන්මදැයි යළි යළිත් සිතුවේය. මොළයත් හදවතත් සියල්ල අක්රිය වී ක්ෂණයකට මුළු ලෝකයම එක තැන නතර වූයේය.
තවමත් දෑඟිලි සුමටය. තවමත් කොපුළත උණුසුම්ය. තවමත් ළපටි හදවත ලබ් ඩබ් හඬ නඟන්නේය. ඒත් අවසානයේ දරුවා ජීවතුන් අතර සිටියදීම ඇයගේ සියයට සියයක්ම නිරෝගී සියලු අවයව සිරුරින් ඉවත් කරගන්නට බෝසත් අම්මාත් තාත්තාත් අවසර දුන්නේය.
"අපි තීරණය දීලා කෙළින්ම ආවේ පන්සලට. දරුවගේ ඉස්කෝලෙ යාළුවෝ, ගුරුවරු, ගමේ හිතවත් අය, ඥාතීන් හැමෝම පන්සලට ඇවිත් හිටියේ. හරියටම රෑ 10.30 මගේ රත්තරන් දරුවගේ හුස්ම ටික රඳවගෙන හිටපු මැෂින් ගලවනවා. තව මිනිත්තුවයි... තත්පර තිහයි.... අපිෙදාහොත් මුදුන් දීලා ලොව්තුරා බුදුන්ට වැන්දා. මගේ අහිංසක දරුවා ලෝකේ කොහේ හරි තැනක පින්වන්ත දරුවෙක් වෙලා ඉපදෙන්න... බෝධි පූජාව පටන් ගනිද්දි මගේ දූ තවත් දුවකුට මේ ලෝකේ දකින්න එයාගේ වකුගඩු, අක්මාව, ඇස්... තව බොහෝ දේ පරිත්යාග කළා."
බෝධිසත්වයන් ලොව්තුරා බුදු බව පතා එක් එක් භවයන්හිදී ඇස්, ඉස්, මස්, ලේ දන්දුන් බව අපි අසා ඇත්තෙමු. පුංචි විශාකා දියණියද ජීවතුන් අතර සිටියදීම අක්මාව, හෘදය වස්තුව, වකුගඩු, ඇස් ආදී තව බොහෝ ඉන්ද්රියයන් දන්දී මතු බුදුවන පෙරුමන් පිරුවාය.
"ඒක හරිම හාස්කමක් වගේ. මගේ දරුවගේ අක්මාව අර දරුණු අක්මා රෝගයෙන් පෙළුණ දරුවට සියයට සියයක්ම ගැළපුණා. අයත් හරිම දුප්පත් මිනිස්සු. මේ රෝගය නිසාම හුඟක් අසරණ තත්ත්වයට පත්වෙලා හිටියේ. මගේ දරුවගේ වාසනාවට දරුවා දැන් ජීවත් වෙනවා. දරුවගේ අනෙක් අවයවත් මේ විදියටම කාට හරි ජීවත් වෙන්න උපකාරී වේවි. ‍ෙදාස්තර මහත්තයා කිව්වා අම්මේ... ඔයාගේ දරුවාගේ මොළය විතරයි මැරිලා තියෙන්නේ. අනිත් හැම අවයවයක්ම සියයට සියයක්ම නිරෝගීයි කියලා. මගේ පින්වන්ත දරුවා ජීවතුන් අතර ඉඳගෙනම මේ වගේ දානයක් කරගත්තා. මගේ දරුවා තව හුඟ දෙනෙක්ට ජීවිතය දුන්නා. දරුවා මියගියත් මගේ දරුවගේ අවයව මේ රටේ කොහේ හෝ තැනක දරුවෙක්ව ජීවත් කරනවා. මායි මහත්තයායි හිත හදාගන්න උත්සාහ ගන්නේ මෙහෙමයි."
ඉස්කෝලේ ඇරිලා ඇවිත් ඇඳුම පිටින්ම පැය දෙකක් විතර දවසේ විස්තර කිචි බිචි ගගා කිරිල්ලියක් වගේ කියවපු, චූටි මල්ලිව හුරතල් කරපු, හැරෙන්නවත් ඉඩ නැති ගේ පොඩ්ඩ ලොකු ගෙයක් කරගන්න හීන දැකපු, වාණිජ විෂයෙන් 3ක් අරගෙන රස්සාවක් කරලා මල්ලිලාට උගන්වන්න ප්රාර්ථනා කරපු, අගහිඟකම් ඉවසගෙන හුඟාක් දුර යන්න හිතපු, දීපිකාගේත්, චන්නගේත් වැඩිමල්ම දියණිය නොහිතපු වෙලාවක නොහිතපු දුකක් දී මරු තුරුලට ගියාය. ඇගේ මරණයට වගකිවයුතු නොසැලකිලිමත් රියැදුරු සුගතදාස ක්රීඩාංගණයේ සභාපතිවරයා තවමත් උසාවි නියෝගය මත රැඳවුම් භාරයේය.
"පසුගිය නඩු වාරයකදී අපේ පැත්තෙන් එක ලෝයර් කෙනයි හිටියේ. අනෙක් පැත්තට ලෝයර්ස්ලා පස්දෙනෙක් හිටියා. පස්සේ දරුවගේ යාළුවෝ, වෛද්යවරයා, හිතවත් අය මැදිහත් වෙලා අපිටත් ලෝයර්ස්ලා හතර දෙනෙක් කතා කරලා දුන්නා. උසාවියේදී මගේ දරුවා හප්පපු කෙනාගේ පුතා මගේ ළඟට ඇවිත් සමාවෙන්න කියලා කිව්වා. මට වෙලාවේ හයියෙන් ඇඬුණා. පුතේ ඔයා මගෙන් සමාව ඉල්ලන්නේ මගේ දරුවගේ මරණයට ඔයාගේ තාත්තා යන්තම් හරි සැලකිලිමත් වුණා නම් අද මගේ දරුවා අතක් පයක් කැඩිලා හරි ජීවත් වෙනවා කියලා මම කිව්වා. මගේ දිහා වෙලාවේ උසාවියේ හිටපු ලෝයර්ස්ලා හැමෝම බැලුවා. කවදාවත්ම දැකලා නැති ලෝයර්ස්ලා ගොඩක් මගේ ළඟට ආවා. අනෙක් පාර්ශ්වයේ ලෝයර්ස්ලාගෙන් එයාලා ඇහුවා දැන් මොකද කරන්නේ කියලා. එයාලා කිව්වා දරුවගේ අභිවෘද්ධියට කටයුතු කරනවා කියලා. ඊට පස්සේ අර සේරම කෑගහලා ඇහුවා දරුවගේ අභිවෘද්ධිය බලන්නේ සොහොනක් හදල දීලාද කියලා..

Thursday, December 12, 2013

ගවයාගේ කරුණාව.....

ඡායාරූපයේ දැක්වෙන්නේ ස්පාඤ්ඤ ජාතික ගොන්පොර ශූරයෙකුවූ Matador Torero Alvaro Muneraගේ ක්‍රීඩා දිවියේ අවසන් මොහොතයි.තුවාල කර ප්‍රකෝපකරන ලද ගවයෙකු හා ක්‍රීඩා කරමින් සිටියදී හදිස්සියේ ඇදවැටී ආබාදයකට ලක්වූ ඔහු ජීවිතය බේරා ගත්තේ ගවයාගේ අනුකම්පාව නිසාය.කෙතරම් කෝපයට පත්ව ලේ ගලන සිරුරින් යුතුව සිටියද ඇදවටුනු ප්‍රතිවාදියාට පහර නොදී ඔහු නැගිටින තුරු බලාසිටි මේ ගවයා සියල්ලන් විශ්මයට පත්කරන ලදී. එදායින් පසු මේ අමානුශික ක්‍රීඩවෙන් සමුගත් Alvaro Munera ප්‍රබල සත්ව අවිහිංසාවාදියෙක් බවට පත්විය. තමා කල ක්‍රීඩාව ගැන මහත් කලකිරීමට පත් ඔහු සිද්දිය ගැන පසුකලෙක දැක්වූයේ මෙවන් අදහසකි. 'And suddenly, I looked at the bull. He had this innocence that all animals have in their eyes, and he looked at me with this pleading. It was like a cry for justice, deep down inside of me. I describe it as being like a prayer - because if one confesses, it is hoped, that one is forgiven. I felt like the worst shit on earth.' " ☸The Message of Gauthama Buddha to Intelligent Beings☸

Wednesday, August 21, 2013

සදාකාලික පසුතැවීම

ක්තරා අඹු සැමි යුවලක් ජීවත් වුනා. මේ යුවල විවාහ පත්වී බොහෝ කලක් ගියද මේ යුවලට දරුවන් සිටියේ නැහැ... දරුවෙකු ලැබීමට ආසාවෙන් කල් ගෙව්වද ඒ සිහිනය ඉටු නොවන බව වටහා ගත් මේ යුවල තමන්ගේ පාළුව කාන්සිය මකා ගැනීමේ අරමුණින් සුරතල් බල්ලෙක්ව ඇති දැඩි කිරීමට පටන් ගත්තා.

මේ බල්ලා මේ දෙපළගේ දැඩි ආදරය හා රැකවරණය ලබමින් ඉතා සුරතලෙන් කාලය ගත කළා. මෙසේ ටික කාලයක් ගත වීමෙන් පසු මේ කාන්තාවට දරු ගැබක් පිහිටියා. නියමිත කාලය ගෙවීමෙන් පසු මේ කාන්තාව පිරිමි දරුවෙකු බිහි කළා. තමන්ගේ සිහිනය ඉටු කරමින් පවුලට එක් වූ දරුවාට මේ යුවල ඉතා දැඩි ලෙස ආදරය කළා. නිතර ඔහු සුරතල් කරමින් කාලය ගත කළා. 

මෙතෙක් කාලයක් මේ යුවලගෙන් තමන් ලද ආදරය ටිකෙන් ටික අඩුවෙමින් යද්දී බල්ලා ඉතා කනස්සල්ලෙන් යුතුව මේ දරු සුරතල් දෙස බලා සිටියා. බල්ලා මෙසේ සිටින්නේ ඌ දරුවාට අකමැති නිසා විය හැකියි කියා මේ යුවල සිතුවා. දිනක් දරුවා තොටිල්ලේ නිදි කරවා මේ යුවලද නින්දට ගියා. උදේ අවදි වී පියා තම පුතු නිදනා තොටිල්ල වෙත යද්දී දුටු දසුනින් වික්ෂිප්ත වී ගියා. කටින් ලේ පෙරමින් බල්ලා තොටිල්ල අසල සිටියා. බිම දිගේ ලේ විසිරී තොටිල්ල වටේද ලේ තැවරී තිබුණා.


මෙයින් දැඩි දුකකට මෙන්ම ආවේගයට පත් මේ පුද්ගලයා සිතුවේ බල්ලා තම පුතුව සපා කා ඇති බවයි. ඒ ආවේගන්ම තම කාමරයට දිව ගිය මේ පුද්ගලයා කාමරයේ වූ තුවක්කුව රැගෙන විත් වියරුවෙන් මෙන් බල්ලාට වෙඩි තැබුවා. බල්ලා මැරී වැටෙනවාත් සමඟ ඒ ශබ්දයට බිය වූ දරුවා හඬන්නට පටන් ගත්තා. කලබලයෙන් දරුවා වඩා ගත් මේ පුද්ගලයාට දරුවාගේ ඇඟේ එක සිරීම් ලකුණක්වත් දැක ගැනීමට ලැබුනේ නැහැ. ඒ වෙනුවට ඔහු දැක්කේ දරුවාගේ තොටිල්ල අසල බිම කැබලි වලට කැඩි ලේ ගොඩක සිටි විසකුරු සර්පයෙකි. සිදු වී ඇති දේ සැනින් ඔහුට වැටහී ගියා. තම පුතුගේ ජීවිතය බේරා දුන් බල්ලාව තමා විසින් මරණයට පත් කිරීම ගැන ඔහු දැඩි වේදනාවට පත් උනා. මට සමාවෙන්න යැයි කියමින් ඔහු බල්ලාව තුරුලට ගෙන ඇති තරම් හැඬුවා. පුංචි සන්දියේ සිට දරුවෙකු මෙන් ඇති දැඩි කළ ආදරණිය සුරතලා තමන්ගේ ඉවසීම නැති කමින් හා හදිසි කෝපය නිසාවෙන් තමන්ට අහිමි වී ගිය අයුරු ඔහුට දරා ගැනීමට නොහැකි උනා. නමුත් සිදු වූ දෙය වෙනස් කළ හැකිද...? දැඩි සංවේගයෙන් යුතුව ඔවුන් බල්ලාගේ අවසන් කටයුතු සිදු කළා.

ඔබත් කිසිවිටෙක කිසිවක් විමසා නොබලා හදසි තීරණ වලට එළබෙන්න එපා.
ඔබ අසනා දෙය ඔබ දකිනා දෙය හා එයින් ඔබ තේරුම් ගන්න දෙය නිවැරදි දේ නොවිය හැකියි...
දෙයක් පිළිබඳව අවසන් නිගමයකට පැමිණීමට පෙර හොඳින් සොයා බලා සත්‍යය වටහා ගන්න...
නැතහොත් ඔබට ඉතිරි වෙන්නේ සදාකාලික පසුතැවීමක් පමණකි..

Sunday, May 5, 2013

රන්කිරි

 මේ පාරත් කම්බායක්ද දන්නෑ. දැන් ස්කෑන් කළාම කලින්ම බලාගන්නත් පුලුවන්ලු. අම්මා කිව්වේ දෙගිඩියාවෙනි. 'ඕවා කුසේ ඉන්න දරුවාට කොහොම බලපායිද දන්නෑනේ. ඒ නිසයි මම ඒ වැඩේට අකමැති වුනේ. කවරෙක් වුනත් අපිට ගැටලුවක් නෑනේ' 
 
එදා රැය පහන් වුනේ අම්මාගේ කෙඳිරිලි හඬත් සමඟයි. එවකට වින්නඹු මාතාව නමින් හැදින්වූ වැඩිහිටි කාන්තාවක් විසින් සුදු ඇදුමින් සැරසී සිනාමුසු මුහුණින් එහා මෙහා ඇවිදිමින් අමුත්තෙකු නිවසට එකතු කිරීමට සූදානම් වන අයුරු අපි දුටුවෙමු. මෙය අපට නුහුරු නුපුරුදු දසුනක් නොවේ. මාගෙන් පසු තව දියණිවරුන් තිදෙනෙකු බිහිකල අම්මා මා කැඳවා හිස සිඹ නංගිලා සමඟ පාසැල් යාමට ඉල්ලීමක් කලාය. මට නම් අද ඉස්කොලේ යන්න හිතෙන්නෑ අම්මේ. ඈ මා දෙස බලා මද සිනහවක් පෑවාය. ඇගේ මුහුණින් පිළිඹිබු වූයේ විඩාබර ගතියකි. වින්නඹු නැන්දා විශාල බේසමකට වතුර සූදානම් කරන හැටි අපූරුය. උදෑසනින්ම දිය නා දිගු කොණ්ඩය මෙතෙක් පිට දිගට මුදාහැර සිටි ඇය එය හිස පිටුපසට මුදුන් කොට තදට බැඳගත්තාය. 

 තාත්තා දිනපතාම පන්දර හතරට අවදි වේ. එදිනද අප පාසල් යාමට පෙර එළදෙනගෙන් දොවාගත් කිරි උණු කර බඳුන් වලට දමා බීමට පිළියෙල කර තිබුණි. අනතුරුව කඩිනමින් අල්මාරියේ සහ මේස ලාච්චු විවර කර විවෘනව තැබීය. දොර ජනෙල් සියල්ලද විවෘත කල අතර  මෙසේ සියල්ල ලිහිල් කොට තැබීමෙන් දරුවෙකු බිහි කරන්න යන අම්මාට පහසුවක් ගෙන දෙන බව ඔහුගේ අදහස විය. පාසැල් යාමට පිටත් වීමටත් පෙර අපට ඇසුනේ බිළිඳෙකුගේ හැඩුම් හඬය. ඔන්න, මේ පාරනම් සරමක්. වින්නඹු නැන්දා දොර පියන මදක් විවර කර අපට කීවාය. ඒ පණිවිඩයෙන් වඩා උද්දාමයට පත් වූයේ තාත්තාය. අප පාසැල් යාමට මැලි කරනු දුටු තාත්තා කමක්නෑ එහෙනම් යැයි අනුමැතිය ලබා දීම නිසා අපි තවත් උද්දාමයට පත්වීමු.

පැයකට පමණ පසු පිරිසිදු තුවායක එතුනු බිළිඳු හිරි එළියට අනාවරණය කොට කල්වේලා ඇතිව සකස් කරගත් යමක් පීරිසිය දමා තාත්තා වෙඳැඟිල්ලෙන් බිළිඳාගේ දිව ගෑවේය. එහි වූයේ සීනි සහ ගිතෙල්වලට ශුද්ධ රත්තරන් කුඩු බිඳක් මිශ්‍රකර  සෑදූ මිශ්‍රණයක් බවත් ඒ කළේ රන් කිරි කට ගෑම බවත් පසුව තාත්තා අපට විස්තර කර දුනි. 

තාත්තාගේ නිසල රූපකාය අබියස දෙනෙත් නොපියා බලා සිටි මට සිතුවම් පටක් සේ දිස්වුණු එම අතීත මතකය ඔස්සේ දෙනතින් වෑස්සුනු කඳුලැලි කියා පෑවේ ඔහුගේ පිය සෙනෙහස, මව් සෙනෙහස තරමටම උත්තරීතර වූ නිසාය. සම්පත් නම් ලද අපගේ ඒ එකම මලණුවන් පවුලේ බඩ පිස්සාද වූයේය.

මේ දරුවා අදවත් නාවොත් ආදාහනය තව දින දෙක තුනකටවත් කල් තියන්න වෙයි. අම්මා විස්සෝප වූවාය. සම්පත් වැඩිදුර අධ්‍යාපනයට විදේශගත වන්නට අදහස් කිරීම ගැන තාත්තා හිටියේ කනස්සල්ලෙනි. නිතර උඹලව දකින්න ඇත්නම් ඒක තමඉ දෙමව්පියන් හැටයට අපට තියෙන එකම සතුට. ඒත්... උඹලට මේක තේරෙන්නේ නැති හැටි

තාත්තා මල්ලිගෙන් ඇසුවේ ඉහළ අධ්‍යාපනය මේ රටේදීම සිදු කිරීම ප්‍රමාණවත් නොවන්නේද යන්නය. ඇමති තුමාගේ පුතත් එක්කලානේ තාත්තේ යන්නේ. මට ඒක ලොකු ශක්තියක්, නම්බුවක්. ඒ මල්ලිගේ අදහසය.

ඒ හඬ තාත්තා නිහඬ කරවීමට සමත් විය. අවසානයේදී ගමනට අවශ්‍ය වියදම් දැරීමට තාත්තා එකඟ විය. දැඩි ලෙස ගිලන්ව තාත්තා රෝහල් ගතකල විට තාත්තා අසනීප වී රෝහලේ. මල්ලීව බලන්න ආසයි කියනවා. යැයි මා මල්ලීට පණිවිඩයක් දුන්නත් විභාගය අතළඟ. මට තව සති ඩෙකකින්වත් එන්න වෙන්නෙ නෑ. යන පිළිතුරෙන් අපිට සෑහීමකට පත් වෙන්න සිදුවිය.

ලොකු දුව කෝ මල්ලී. මොකද තාම නැත්තේ. හෙට එයි තාත්තේ ළඟ පාතක ඉන්නවා නෙවෙයිනේ. එදා රාත්‍රියේ අසිහියට පත් වූ තාත්තා මිය යන තෙක්ම සිහි වි‍ය්‍යඥව සිටියේය. අභාවය දැන්වූවද මල්ලී තාමත් නැත. මා තුළ උපන්නේ මල්ලී පිළිඹඳ කලකිරීමකි. අම්මේ අර එන්නේ මල්ලී වෙන්නැති. වාහන දෙකකින් ආ විස්සක් තරම් වූ පිරිස අතර සුදුපැහැ ගත් තරුණියකගේ අත ගෙන මල්ලී පෙර ගමන් ගත්තේය. මෙම වූ පිරිස ඒ රටේ ඔහුගේ යාලුවෝ වූහ. මේ ගොල්ලෝට කෑම ලෑස්ති කරන්න එපා කියන්න. අපි නාලකගේ හෝටලේ කෑම ඕඩර් කරලයි ආවේ. ඒකෙම කාමර තුනකුත් වෙන් කලා. ඇයි පුතේ ඕනෑ නැති වියදම් දරන්නේ. අපට ඒවා කරගන්න තිබුනනේ.

එය නෑසුනාක් මෙන් ඉදිරියට ගිය මල්ලී තාත්තා දෙස බලාගත් වනම සිට දිග සුසුමක් හෙලා ළය සැහැල්ලු කරගත්තේය. Wඑ මුස්ට් ගො නොව්. මඳ වෙලාවකට පසු කාන්තාව සම්පත්ගේ අතින් අදී. මේ මගේ වයිෆ්. අපි පදිංචි මෙයාලගේ ගෙදර. ගිය සතියේ තමයි මැරි කළේ. සම්පත් සියල්ල කතා කරන්නේ ඉතා සැහැල්ලුවෙනි. එතකොට විභාගේ තිබුනා යැයි කිව්වේ? ඒවා ගිය අවුරුද්දේම අවසන් වුනානේ. මට එහෙන් මොලීගේ තාත්තා රස්සාවකුත් අරගෙන දුන්නා. මල්ලි ඇයි ඔයා අපිට ඇත්ත නොකිව්වේ? ඔයාගේ වැඩ ඉවර වෙලා එනකල් මම කසාදයක් ගැන හිතුවෙත් නැහැ. ලොකු නංගි, මද්දුමයි දෙන්නම හිතුමතේට කසාද බැන්දා. ඒවාට මං මක් කරන්නද ලොකු අක්කේ ? ජිනදාස අයියා ඔයාව බඳින්න ආවා ගියා නේද? ප්‍රමාද වෙලා වැඩී කියලා එයා ඈත් වුණා. එයාට දැන් දුවෙකුත් ඉන්නවා. මෙතෙක් කතාව අවසන් කිරීම මැනවැයි අදහස් කළ මම ඉතිරි අවමංගල කටයුතු ගැන යොමුවිමි. කෙසේ වෙතත් යන්තම් මගේ සැනසිල්ලට හේතු වන්නේ රජයේ ගුරුවරියක වශයෙන් පත්වීමක් ලැබ සේවය කිරීමට ලැබීම පමණි.

මරණේ වියදම් කොහොමද මල්ලී මං තනියම දරන්නේ? මටත් නම් විදිහක් නෑ ගොඩක් වියදම් කරන්න. චාමෙට කරමු. අපි හෙට ආපහු යන්නත් ඕනෑ. ආපු යාලුවෝ එක්ක මොලී හග්ගල මල්වත්ත බලන්න යැව්වා. අද රෑ එයි.

එදා රංකිරි කට ගෑමෙන් දරුවාගේ මතක තබා ගැනීමේ ශක්තිය හා ශරීර ශක්තිය වර්ධනය වන බවත්, ආයුබල ගෙන දෙන අතරේ ප්‍රතිශක්තිය වැඩෙන බවත් තාත්තා විස්තර කළ අයුරු මගේ සිතිවිලි අතර සැරිසරන්න විය. සැබවින්ම තාත්තා දහසකුත් බලාපොරොත්තු තබාගෙන රන්කිරි කට ගෑවේ මේ සම්පත් පුතා නොවේදැයි සිතට නැඟුනු මා තාත්තාගේ නිසල දේහය දෙස යලිත් දෙනෙත් යොමු කලේ මේ විලම්භීත නොපෙනෙන සේ දෙනෙත් පියවිලි අකර්මණ්‍ය වීම තාත්තා ලද සම්පතක්යැයි සිතමිනි.



මොන දේ තිබුණත් මනුස්සකම නැත්නම් වැඩක් නෑ. ඔය කතා බහ අල්ලාදාපන් ලොකුදුව. එයා ඔහෙ ගියාවේ. අපි මේ කටයුතු තාත්තාට ගෞරවයක් වෙන විදිහට හොඳින් අවසන් කරන්න බලමු.

සිත දැඩි කරගත් අම්මාගේ මුවින් නික්මුණේ එම වදන් කීපය පමණි. ඇය එතැනින් නික්ම ගියේ නිවසට පැමිණෙන හිතවතුන් ඥාතීන් ආචාර කොට පිළිගැනීම පිණිසය.

Friday, February 1, 2013

පිස්සු බැල්ල

මොකක් ද බං ඔය කරන පිස්සු වැඩේ , මම නම් කියන්නේ මේ බැල්ලිව මරමු කියලා. මේකා දැන් ගමේ කී දෙනෙක්ව හපා කෑවද මං අහන්නේ. අනේ අම්මප මට එන තරහ. ගනින් යකෝ ඔය පොල්ල මෙහාට “

“ යකෝ .... උඹ පිස්ස නටන්නෙපා. හොසපිටල් එකෙන් කිවුවේ බැල්ලිව හොඳට බලා ගන්න කියලා.  ඌ මළොත් අපිත් ඉවරයි“


“ ඒ මොකෝ බං “

“ යකෝ මූට පිස්සු නම් මු තව දවස් දෙක තුනකින් සෙම හලාගෙන මැරෙනවා “

“ නැහ් . . ! ! ! “

“ නැහ් නෙමෙයි බං . “

“ වැරදිලාවත් වෙන දේකින් මළොත් “

“ ඒකටනෙ හත් ඉලව්වේ කන්න බොන්න දීලා බලා ගන්න කියන්නේ “

 මිනිසා විසින් බල්ලාට සෑහෙන දුරකින් තබන ලද බත් පිඟාන , බල්ලා වෙත මදක් ළං කරන ලද්දේ දිගු රිටක් ආධාරයෙනි.

“ බලාන යකෝ. . . . . . . කෙළෙහි ගුණයක් නැති බැල්ලියො “


කූඩුවේ අයින කොණටම වන්නට වකුටු වී නිදා සිටි කැහැටු බැල්ල මදක් හිස ඔසවා බැලු අතර මිනිසුන් දෙදෙනා තරමක් ඈතට වන්නට විය.ඔවුන් දෙස බලා සිටි බැල්ල , කෑම පිඟාන වෙත හෙලූ හිස් බැල්ම ද සමඟින් දිගු කර ගත් හොම්බ ඉදිරි ගාත් මත ගාල් කර කල්පනාවට වැටුණි.
--------------------------------------------
 
හරියටම මීට මාස කිහිපයකට පෙර ,

වස්සානයේ ආරම්භක දිනයේ දී මේ බැල්ල විසින් අතිශය ඝෝෂාකාරී නගරයේ කඩපිලක් මත පුළුන් ගුලි වන් බලු පැටවන් තිදෙනෙකු ප්‍රසූත කළා ය. කෙසඟ සිහින් සිරුරැති බැල්ල , දඩාවතේ ගොස් ආවේ මොන බල්ලාගේදැයි නොදන්නා පැටවුන් තුනක් කුස දරාගෙන බැව් පැවසූ කඩහිමි , පංසලේ ප්‍රධාන දායක උපාසක මුදලාලි මහතා මහ වරුෂාවේ නොතෙමී තිබූ එකම මුල්ලේ ලැග සිටි බැල්ලට සහ ඇගේ පැටවුන් සීතල වතුරින් නැහැවීමට තරම් කාරුණික විය.


උණුසුම පුළුන් පොදි තුන කටින් ඩැහැගත් බැල්ල , තමාට මතකති කාලයේ සිට හැදී වැඩුනු පාසල වෙතට දිව ගිය ද......හතර වටින් තාප්ප බැද අසුරා තිබූ පාසලේ , ප්‍රධාන ගේට්ටුවේ යට වූ හිඩැස යටින් අපහසුවෙන් මුත් ඇතුලු වීමට උත්සාහ කළේ , තමා කුඩා අවදියේ දී ආදරයම ලැබුනු පාසල් බිම තම පැටවන්ට ද ඇති හොඳම තැන නිසාවෙනි.


“ චිප්: බැල්ලි . . . . .  පර බැල්ලි, මළ වසංගත , ආයෙත් එනව මෙතන සනුහරේ බෝ කරන්න, බොහොම අමාරුවෙන් වඳ කර ගත්තම, ආයෙත් ළඟින්න එනවා “

මුරකරු විසින් නියම ඉලක්කයට විසි කර ගල වැදී නැඟුනු වේදනාව යටපත් කර ගත් බැල්ල , තම කටින් ගත් උණුසුම් පැටවන් ද සමඟින් සිරි පොද වැස්සේ ඉඹාගාතේ යන්නට වූවා ය.

“ දොයි . . දොයි .. . . දොයි . . .
දොයිය . . . .බබා . . . .
බයි බයි බයි. . . .

හඪ ඇසුනු දෙස විමසිලිමත් වු බැල්ල , කටේ දරාන සිටි පැටවුන් තිදෙනා මදක් පසෙකින් තැබුවාය. තීරණයකට එළෙඹි ඇය. නැවතත් කටට ගත් පැටවුන් තිදෙනා සමඟින් හඩ ආ දෙසට ඇදෙන්නට වූවා ය.

අලුත උපන් බිළිඳියක සිටි ඒ කුඩා පිරිසිදු නිවසේ දර ගෙය දෙසට වන්නට ඇති කුඩා නමුත් උණුසුම් බිම් පොඩ්ඩ බැල්ලියට මාළිඟයක් මෙන් විය.


මෙසේ ටික දිනක් ගෙවී ගිය අතර ,නිවසට හදිසියේ ම ආ අමුත්තිය සහ පැටවුන් පලමුවෙන්ම දකින ලද්දේ පෙර පාසල් යන වයසේ පසුවූ සිඟිති දියණියයි.


ඇය තම පුංචි කුසට වැඩි තරම් ලැබෙන කෑම පංගුවෙන් වැඩි කොටස බැල්ලියට දුන්නේ සිය මවට සහ පියාටත් ගෙදර අනිකුත් අයටත් හොර රහසේ වුවත් , තම වැඩිමල් දියණිය වෙනදාට වඩා කෑම ගන්නා රහස සොයා යෑමේ දී දරමඩුවේ වසන බැල්ලියත් පැටවුනුත් තව දුරටත් රහසක් නොවීය.


දර මඩුව වැඩිමනක් භාවිත නොවීමත් , අලුත උපන් බිළිඳා නිසා මුළුතැන් ගෙයි වැඩ කටයුතු වැඩිහරියකට ගෑස් භාවිතා වීමත් රහස එළිවීමට වැඩිකල් ගතවූ හේතු විය.
ගෙදර ගෘහණියගේ දැඩි අප්‍රසාදයට ලක් වූ බැල්ලිය සහ පැටවුන් එතැනින් ඉවත් කිරීමට නොහැකි වූයේ පෙර පාසල් යන සිඟිත්තියගේ මාරාන්තික උපවාසයයි.


බැල්ලිය සිඟිත්තියට ණය ගැති වූවා ය.


සිඟිත්තිය දකින සෑම විටකම තම කන් පහත් කරමින් නඟුට වනමින් පෑ යටහත් ගතිය , සිඟිත්තිය සැලකූවේ සුරතල් ක්‍රියාවක් ලෙසිනි.


දිනෙන් දින වැඩෙන සිඟිත්තිය මෙන්ම සුරතලෙන් වැඩුණු කුඩා බලු පැටවුන් ද සිඟිත්තියගේ ලෝකයට ප්‍රිය දසුනක්ම විය. සිඟිත්තිය විසින් තබන ලද සුරතල් නම් තුනක හිමිකරුවන් වීමට ද ඔවුනට හැකි විය.


නමුත් දිනක් . . . . . .


“ මේ බලන්න. මම ඔයාට කොච්චර කීව ද? ඇහුවෙ නැහැ. වෙලාවට කණ ඇතුලට නොගියෙ. කණට ගියානම් හෙම මොන දෙයියන්නට කියන්න ද? ඔහෙ අදම මේ බලු පැටවු ටික අල්ල ගිහින් අර ඟගට හරි විසි කරන්න. නැතිනම් මම යනවා පොඩි වුන් දෙන්නත් අරන් මහ ගෙදර. ඔන්න මම නොකීවයි කියනනෙපා. . . “


කතාව අසා සිටි බැල්ලිය , සිය පැටවුන් ලගට ගෙන මැක්කන් එකෙක් නෑර පිරිසිදු කළාය. නිවස ආසන්නයට නොයන ලෙස පැටවුන්ට අවවාද කළාය.


සිඟිත්තියගේ පියා මුහුණ දුන් බරපතල අර්බුදය තරමක් හෝ විසදා ලන්නට පැමිණියේ සිරිසෝමයි.

 දිනක් දර මඩුව දෙසට පැමිණි සිරිසෝම දැක බැල්ලිය බිහිසුනු ලෙස බුරන්නට වූවත්, තරමක් වෙලා බලු පැටවුන් එහා මෙහා පෙරළමින් දැඩි පරීක්ෂාවකට ලක්කර අවසානයේ ....


“ මු විතරයි බල්ලෙකුට ඉන්නේ. අනිත් දෙන්නම බැලිකික්කියෝ. . . මම මේකාව විතරක් ගෙනියන්නම් රාලහාමි “ යි පැවසු සිරිසෝම. බැල්ලියගේ ලතෝනිය මැද්දේ දුඹුරු සහ කළු පැහැ මිශ්‍ර තිදෙනාගෙන් හොඳින්ම වැඩුනු බලු පැටවා රැගෙන යන්නට විය.


සිඟිත්තියගේ පියාට එරෙහිව ඊළඟට පැමිණියේ දියණියගේ දෙවෙනි දරුවා බලා කියා ගැනීමට පැමිණි නැන්දම්මායි.


ඇය සැදැහැවත් උපාසිකාවක් වූ වාය.


“ පුතේ  . . .  මම මේ කියන්නමයි උන්නේ. අර බලු රොත්ත වත්ත පුරා ජරා කරනවා. අනික දැන් උන් ලොකු උනාම මේ පොඩි දරුවනුත් අල්ලන්නෙ ජරාව. බැරිද ඕකුන් ටික කොහාට හරි ගිහින් දාන්න “


විරෝධතා උග්‍රවත්ම . . . . .දිනක් ගෘහමූලිකයා පෙහොර උරයක් ද රැගෙන දර මඩුව වෙත ඇදෙනු දක්නට හැකි විය.බැල්ලියගේ විලාපයත් සමඟින් ඔහු පාපැදියක නැගී පලායනවාත් , ටික වේලාවකින් පාලම මත සිට යමක් “ජබොස් “ හඩ නඟිමින් ඟගට වැටෙනවාත් ඇසුණි.